رواية اغتصب حقي الفصل الرابع والعشرين 24 بقلم سارة بركات
رواية/ إغتصب حقى .. بقلم ساره بركات
الفصل الرابع والعشرون
كانت قاعده فى أوضتها ومحتاره وبتسأل نفسها أسئله كتير ، ياترى هتفضل حابسه نفسها كده لحد إمتى فى أوضتها؟ ، بتبقى مكسوفه تخرج وتمشى قدامه كده عادى فاقت من إللى هى فيه على صوت خبط على باب أوضتها ... فتحت الباب وعيونها جات فى عيونه...كان واقف ساكت مش عارف يقول إيه أو يجيبلها إزاى إنه عايز يخرجها...مروه كانت لسه هتتكلم ....
حازم بحمحمه مع إستفسار:"تحبى تروحى الملاهى؟"
أول أما قالها كده ، إبتسمت بخجل وبشكل طفولى وهزت راسها بالموافقه...كان تايه فى إبتسامتها وملامحها البريئه وفى نفس الوقت بيقول جواه "مستحيل البريئه إللى قدامى دى تعمل حاجه" ، حس إنه عايز ياخدها فى حضنه .. كانت بتبص فى عيونه بكل حب وشايفه فيه حاجات كتير بس فجأه لاحظت ريحته إللى خلتها ترجع لورا كذا خطوه بتلقائيه وبرعب شديد... بصلها بإستغراب ولسه هيقرب منها...
مروه بصراخ:"لا ، إرجع."
حطت كف إيدها على مناخيرها وملامحها كان يبدوا عليها التقزز...
حازم بإستفسار:"مالك يا مروه فيكى إيه؟"
مروه بتقزز وبدموع:"ريحتك ، أرجوك روح غيرها ، مش هقدر أستحملها."
خرج بسرعه من أوضتها وراح لأوضته وبدأ يشم نفسه وبيشوف إيه إللى يخليها مقروفه من ريحته ...
حازم بإستغراب:"مانا ريحتى حلوه أهيه!!"
قرر إنه ياخد شاور عشان ريحة البرفيوم تختفى من عليه ... كانت قاعده على الأرض وحاضنه نفسها وبتعيط ، الريحه دى عمرها ماهتنساها ، ريحة يوسف إللى أخد منها كل حاجه هى كانت بتملكها إللى دمرلها حياتها ، مش هتعرف تعيش لحظه حلوه بسببه نهائيا ، بدأت تبكى بقهر وبتدعى عليه هو وسوزان إللى دمرولها حياتها فى يوم واحد ....
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
كانت واقفه قدامه بفستان فرحها وبتبكى بقهر ومستنياه يرد عليها ....
ياسمين بدموع:"إنت مابتردش ليه؟ إنت ساكت ليه؟ أرجوك رد عليا."
فتحيه كانت واقفه بعيد ومش قادره تتدخل لإن دى حياة إبنها وهو خلاص إتكسر بس بتدعى من قلبها إن البنت دى تبقى من نصيبه..
خالد بملامح خاليه من أى مشاعر:"إيه إللى جابك؟"
ياسمين بدموع وهى بتقرب منه:"يا خالد أنا بحبك ، وماقدرش أعيش من غيرك ، لا لا أنا مش بس بحبك ، أنا بعشقك إنت كل حاجه فى حياتى فأرجوك ماتدمرنيش أنا ماليش غيرك."
خالد:"إرجعى فرحك."
ياسمين:"بالله عليك ماتعملش فيا كده ، أنا مستعده أعمل أى حاجه ولا إنى أتجوز حد غيرك."
خالد بتحذير:"إرجعى فرحك."
ياسمين بعصبيه مع دموع:"مش هرجع ، لو مش إنت يبقى مش هيبقى فى غيرك ، إنت ليه مش مصدق إن أنا بحبك؟ ، أنا كنت كل يوم بستنى أشوفك قبل ما أنام وبعد ما بصحى عشان بس أبدأ يومى بيك وأنهيه بيك ، إنت ليه مش مصدق إنك كل حاجه فى حياتى يا خالد؟ ، أنا معترفه إنى غلطت وغلطه كبيره أوى كمان ، بس أنا إتدمرت لما صدقت إنك متجوز ، فكرة إنك تبقى مع واحده غيرى صعبه أوى لإن أنا عشت حياتى كلها بتمنى إنى أبقى معاك وماينفعش تبقى لغيرى."
سكتت ومستنياه يتكلم بس فقدت الأمل لما ملقتش أى رد منه .... دموعها نزلت بغزاره وإدتله ضهرها ولسه هتمشى إتفاجأت بيه وهو بيشدها من دراعها وأخدها فى حضنه ، إنفجرت من العياط لما أخدها فى حضنه...
خالد بهمس وهو بيضمها بشده:"ياغبيه روحى فرحك أنا كده مش هعرف أبوظهولك."
بصتله بعدم إستيعاب...
خالد وهو بيبص فى عيونها:"يلا روحى الفرح عشان ماحدش يقول عليكى كلمه وحشه ، وأنا هبوظلك الفرح بمعرفتى."
ياسمين:"بجد؟"
خالد:"أيوه بجد مستحيل حد ياخد حاجه بتاعتى من الأول."
ياسمين:"سيبنى طيب أبوظه معاك."
خالد:"يلا يا مجنونه ، روحى إنتى بس وأنا هتصرف."
ياسمين:"بس هرجع إزاى؟ ، زمانهم بيدوروا عليا."
فتحيه بحمحمه:"انا هنا على فكره."
إتحرجوا لوجود فتحيه ولاحظوا إنهم لسه حاضنين بعض ، ياسمين بعدت عنه بإرتباك وبخجل شديد ...
فتحيه بإبتسامه:"هلبس العبايه وأنزل معاكى بسرعه عشان أعرف أرجعك البيت يا مرات إبنى من غير ماحد ياخد باله."
ياسمين بإبتسامه فرحه:"مستنياكى يا طنط."
توحه دخلت أوضتها وبدأت تغير هدومها وياسمين كانت واقفه مع خالد فى الصاله ... إستغل دخول فتحيه ومسك وشها بين إيديه وبص فى عيونها بهيام...
خالد:"ياسمين ، عايزك تعرفى إن أنا بحبك جدا ، وبموت فيكى كمان وإنتى مش هتبقى لحد غيرى."
باسها من راسها وضمها بقوه...
خالد:"أنا عارف إنى ماينفعش أحضنك غير وإنتى على ذمتى بس أنا ماصدقت هو حضن بس يصبرنى شويتين اليومين دول على ما تبقى مراتى."
خرجت من حضنه بخجل شديد وبعدت عيونها عنه وبتفرك فى صوابع إيديها ... إبتسم لخجلها... فتحيه خرجت من الأوضه وراحت لياسمين إللى واقفه مكسوفه...
فتحيه:"إلبسى ده على الفستان بتاعك."
ياسمين لاحظت فى إيديها إسدال اسود كبير ، أخدته منها ولبسته فوق الفستان ، ولحسن حظها إن الإسدال مش مبين إنها لابسه تحته حاجه منفوشه...
فتحيه:"والطرحه دى إلبسيها على راسك وحطى طرفها على وشك عشان ماحدش يعرفك."
وبالفعل لبست الطرحه ولفتها على وشها..
فتحيه لخالد إللى واقف بيعمل مكالمه:"إحنا هننزل دلوقتى وهبقى معاها هناك ، إبقى كلمنى وإدينى التمام."
خالد وهو بيبوس راسها:"حبيبة قلبى ياتوحه ، ربنا يخليكى ليا."
فتحيه:"يلا يا واد ركز فى إللى بتعمله ، يلا ياسمين."
نزلوا هما الإتنين مع بعض وخالد بدأ يتكلم فى الموبايل...
خالد:"أيوه يا درش ، بسرعه عايزك بالبندقيه بتاعتك."
مصطفى:"ليه؟"
خالد:"لسه هتسأل ليه؟ تعلالى بس وهاتها ونتقابل فوق سطح البيت عندى."
........................
خرجوا من البيت وفتحيه مسكتها من إيديها وحاولوا يتصرفوا بشكل طبيعى وفى نفس الوقت ياسمين بتحاول تدارى وشها على قد ماتقدر عشان ماحدش يعرفها ... ولما وصلوا نحية باب البيت لقوا مامتها واقفه عند الباب وواضح عليها القلق والفزع الشديد ، ياسمين ضغطت على إيد فتحيه من الخوف الشديد ، فتحيه ضغطت على إيدها عشان تطمنها ، وأول أما فاطمه شافت فتحيه جريت عليها وما أخدتش بالها من إللى معاها ....
فاطمه بهمس:"إلحقينى يا فتحيه ، بنتى هربت."
فتحيه بشهقه مصطنعه:"يامصيبتى."
فاطمه:"شششششش ، صوتك ، أنا خايفه مش عارفه أعمل إيه؟"
فتحيه:"طب إهدى ، تعالى معايا."
فتحيه سابت إيد ياسمين وشاورتلها براسها على النحيه بتاعة الشباك ، ومسكت إيد فاطمه ودخلوا البيت، الروايه بقلم ساره بركات ... ياسمين راحت نحية السلم وطلعت بهدوء من غير ماحد ياخد باله تانى وطلعت لأوضتها ، قلعت الإسدار والطرحه بسرعه وحطتهم فى دولابها وفى نفس الوقت دخلت فتحيه وفاطمه فى أوضتها ....
فتحيه:"ماهى موجوده قدامك أهيه يا فاطمه ، سلامة الشوفه."
فاطمه:إنتى كنتى فين يابنت؟"
ياسمين بإرتباك:"أنا .. أنا .. كنت فى الأوضه يا ماما."
فاطمه:"أوضة إيه؟ أنا ماشوفتكيش هنا خالص ، إنطقى كنتى فين؟"
فتحيه:"فى إيه يا فاطمه؟ ، هو الزهايمر إشتغل معاكى بدرى ولا إيه؟ البنت قدامك هنا أهيه ، إهدى شويه هو التوتر إللى خلاكى ماتشوفيهاش."
فاطمه بإرتياح:"طيب ، يلا يابنتى عشان العريس مستنيكى من ساعتها والناس زهقت."
ياسمين:"حاضر."
.................................
كانوا هما الإتنين واقفين على سطح البيت ...
مصطفى:"إنت مجنون؟! إفرض الرصاص جه فى حد؟"
خالد:"مافيش حاجه هتيجى فى حد إن شاء الله ، إنت دلوقتى هتضرب النار على كل اللمض بتاعة الفرح ، والناس هتجرى و هتخاف بس كده."
مصطفى:"يابنى إفرض جات فى حد."
خالد:"مش إنت كنت بتفتخر بطريقة القنص بتاعتك فى الجيش؟ وقاعد بتحكى فى الحاره لكل إللى رايح وإللى جاى يلا ورينى."
مصطفى:"بس....."
خالد:"أنا بحبها يا مصطفى ، ومستحيل أسيبها تروح لغيرى وإنت الوحيد إللى قدامى دلوقتى ، يا تساعدنى دلوقتى يا تكون السبب فى معاناتى بعد كده."
مصطفى بتنهيده عميقه:"ماشى يابن طنط فتحيه ، والله إنتوا عيله مجنونه."
خالد بهيام وهو عيونه على ياسمين إللى خرجت من البيت:"الحب مايبقاش إسمه حب لو مافيهوش جنون."
مصطفى ضحك على حالته و بدأ يجهز وضعيه القنص فى نفس الوقت إللى ياسمين قعدت فيه جنب على فى الكوشه...
على بإستفسار:"فى إيه يا ياسمين إنتى إتأخرتى كده ليه؟"
ياسمين بتوتر وهى بتبص حواليها وبتدور على خالد بعيونها:"مافيش ، شغل عرايس بقا."
على:"تعرفى إنى مبسوط أوى إننا خلاص هنبقى فى بيت واحد."
ياسمين:"على."
على بإبتسامه:"نعم؟"
قربت منه وهمست فى ودانه:"على ، أنا آسفه على كل حاجه ، وآسفه إنى عشمتك بيا ، أنا غبيه ومتخلفه جدا وده لإنى بحب واحد تانى ، وهو دلوقتى هيبوظ الفرح عشان يسيبلى فرصه فى إنى أقنعك تطلقنى."
على بصلها بإستغراب ولسه هيتكلم ، بدأ ضرب النار على لمض الفرح والناس كلها بدأت تصرخ وتجرى ...
ياسمين وهى بتبصله:"سامحنى يا على ، بس أنا بحبه ومش هقدر أبقى لغيره."
إبتسملها إبتسامه خفيفه وبص قدامه للناس إللى بتجرى ، قام من مكانه وأخد المايك وبدأ يتكلم ...والناس كلها ركزت معاه لما بدأ يتكلم ...
على بكذب:"أنا مش عارف أنا إيه إللى عملته فى نفسى ده ، الجوازه دى نحس من أولها ، يعنى عربيات العفش كلها تعمل حادثه وهما رايحين للشقه ، ده غير إنى بقيت على الحديده من يوم ماعرفتها ، ده غير الفرح إللى عمال يبوظ وكل حاجه بتتكسر ، هو فى إيه؟"
مصطفى وهو بيركز بالبندقيه:"هتسيبه يتكلم عليها كده كتير؟"
خال بغضب مكتوم:"كمل إللى إنت بتعمله وأنا هنزل."
مصطفى:"أوك ياباشا."
خالد نزل من البيت وراح للفرح...
على:"حد يرد عليا ، الجوازه نحس من أولها *بص لياسمين وغمزلها* شكلكم عيله نحس أوى."
هنا والد ياسمين ماقدرش يتحكم فى أعصابه وراح لعلى...
عشرى:"إحترم نفسك ، لحد هنا وكفايه ، إياك تتكلم كلمه واحده."
على:"مش قادرين تعترفوا إنكم نحس صح؟"
عشرى بعصبيه وهو بيمسكه من لياقته:"بقولك إحترم نفسك ، أنا ساكت وعامل إحترام إنك جوز بنتى لكن لحد كده وكفايه."
على بسخريه:"بنتك!! بنتك دى أكبر نحس دخل فى حياتى ، وإبقى ورينى بقا مين هيتجوزها بعدى و........."
قطع كلامه لكمه قويه من خالد ... ياسمين شهقت ، خالد مسكه ورفعه من على الأرض وإداله بالروصيه وكل ده تحت نظرات الذهول بتاعة أهل الحاره ...
على:" بتضربنى عشان النحس دى؟ *بص لياسمين بتقزز مصطنع* إنتى طالق ، طالق ، طالق ... وإبقى قابلينى مين هيتجوز واحده نحس زيك."
كان لسه هيمشى خالد مسكه من هدومه وضربه تانى ...
خالد بعصبيه مفرطه فى وسط لكماته:"نحس!!! أنا بقا هثبتلك مين إللى نحس؟ مش إنت بتقول إنها مش هتلاقى حد يتجوزها بعدك!! أنا بقا إللى هتجوزها وهثبتلك إنك إنت إللى نحس."
فضل يضرب فيه بس ياسمين مسكته من دراعه وبتحاول تبعده عنه هى وفتحيه ووالدها ووالدتها بيبعدوا خالد عنه .. على إبتسم وده لإنه وصل للى هو عاوزه وفى نفس الوقت مكنش عايز يمس سيرتها بفضيحه بس شايف إن لقب نحس أفضل ، أهل الحاره بعدوا على عن طريق خالد إللى بقا عامل زى الوحش من كتر العصبيه وكإنه عاوز يقتله وده لإنه مايقبلش كلمه واحده عليها ... قدر يخرج من الحاره ومعاه أهله وبيمسح الدم من على وشه وبيضحك على إللى حصل .... خالد كان مجنون وياسمين وأهلها وفتحيه بيحاولوا يهدوه ...
خالد بعصبيه:"أهدى إيه؟ إنتوا مش شايفين بيقول إيه عنها؟"
عشرى:"صلى على النبى يابنى ، كتر خيرك إنك دافعت عنها."
خالد وهو بيحاول يهدى نفسه:"عليه الصلاة والسلام."
فاطمه:"كتر خيرك يابنى إنك دافعت عنها ، مافيش حد من أهل الحاره إتجرأ يقول كلمه لكن إنت الوحيد إللى إتكلمت."
كل ده وياسمين واقفه بعيد وبتبصله بهيام وفى نفس الوقت مبسوطه...
فاطمه لعشرى:"هنعمل إيه؟ الناس كلهم هياكلوا وشنا ، ربنا يسامحه طلع عليها إنها نحس."
عشرى:"سيبيها لله ، هنشوف حل."
فتحيه:"وتشوفوا حل ليه؟ أنا عندى إبنى خالد راجل وجدع وهيثبت للناس إن كلام الشاب ده غلط."
عشرى:"يا ست فتحيه مش عايزين نورطكم فى الموضوع ده ، دى بنتنا والمشكله مشكلتنا."
فتحيه:"ودى بنتى برده وأنا خايفه عليها ، بنتك مش هتتجوز غير إبنى وهو جدع وهيشيلها فوق راسه."
عشرى كان لسه هيتكلم...
فاطمه:"إحنا موافقين ، *بصت لعشرى* الحمدلله إنها جات على قد النحس مجتش على سيرة فضيحه ولا حاجه الحمدلله ، وافق يا عشرى بقا."
عشرى بتنهيده:"طيب موافق."
فتحيه غمزت لخالد إللى قاعد بينهج ، ضحك ضحكه خفيفه على إللى بيحصل وعيونه جات فى عيون ياسمين إللى بتبصله بهيام...
خالد:"الفرح بتاعى أنا وياسمين بعد أسبوع ، وهجيب كل إللى هى هتطلبه."
عشرى:"على بركة الله."
فتحيه:"يلا يابنى نقوم عشان إنت تعبت النهارده."
خالد:"يلا يا أمى."
مسك إيديها وبص بصه أخيره لياسمين وبعدها مشى هو وفتحيه ...
عشرى بص للناس بتوع الحاره إللى واقفين يتفرجوا عليهم تجاهلهم وأخد مراته وبنته وإبنه الصغير ودخلوا البيت وبعدها طلعوا لشقتهم...
....................................
كانت مازالت قاعده على الأرض وحاضنه نفسها وهى بتعيط لحد ما سمعت صوت خبط على الباب...
حازم:"مروه."
قامت من على الأرض وفتحت الباب ...
حازم بإستفسار وهو ملاحظ دموعها:"إنتى بتعيطى ليه؟"
مروه بكذب وهى مش بتبص فى عيونه:" إفتكرت ماما وبابا مش أكتر."
حازم:"الله يرحمهم."
مروه:"يا رب."
حازم:"على فكره أنا غيرت البرفيوم إللى مش عاجبك وحطيت واحد تانى."
فى اللحظه دى بصت فى عيونه...
حازم بإبتسامه طيبه وهو بيبص فى عيونها:"أنا معرفش إنتى إزاى شايفه إن ريحته مش حلوه ، بس أنا غيرته عشانك ، ممكن بقا تلبسى عشان نخرج أنا خلاص جاهز وهستناكى تحت."
هزت راسها بالموافقه وهو نزل وقعد إستناها فى الصالون وبيفكر كتير ومش فاهم أى حاجه ، حاسس إنه تايه معاها ، مش عارف راسه من رجليه ، تايه وبيفكر كتير ومش لاقى حل ....
........................................
ياسمين كانت قاعده فى أوضتها وسرحانه فى إللى خالد عمله ، إللى عمله ده أثبتلها قد إيه هو بيحبها ... فاقت من إللى هى فيه على رنة بسيطه جات على موبايلها وإللى إتضح إنها عباره عن رساله وصلتلها من "على"... أخدت نفس عميق وفتحت الرساله....
على:" ياسمين ، أنا آسف على الكلام إللى قولته النهارده ، بس أنا فكرت فيها فعلا ومالقتش حل إنى أطفش غير بالشكل ده ، لاننا لو سيبنا بعض بعدها كانوا هيقولوا عنك كلام كتير فى الحاره ، وكلام مش كويس يعنى مش مجرد كلام عادى ، قولت أبيّن الموضوع هيّن شويه ، بس البركه فى روميو بتاعك إللى نفخنى ، وبالنسبه لضربه ليا أنا مسامحه مش زعلان ومش متضايق لإن ده رد فعل طبيعى لواحد بيحب واحده لما يلاقى حد بيتكلم عنها ماهو مايعرفش حاجه ومايعرفش إنى بمثل بس مافيش مشكله ، عايز أقولك أنا ماقبلش إن أختى تتجوز واحد هى مش بتحبه ، خليكى عارفه كويس إن أنا عمرى ماكنت هجبرك على حاجه لو كنتى صارحتينى من البدايه ، وخليكى عارفه كويس برده إنك أجمل وأحلى بنت عرفتها فى حياتى وأنا بتمنالك التوفيق فى حياتك إنتى وروميو إللى خرشمنى ، وأنا همسح رقمك عشان لازم أعمل إحترام لروميو ، مع السلامه."
إبتسمت إبتسامه جميله لما شافت الرساله دى ، وتفكيرها راح لخالد إللى هو بقا كل حاجه فى حياتها ... فاقت من إللى هى فيه على صوت رنة موبايلها ... إستغربت من الرقم الغريب ده بس قررت إنها ترد...
ياسمين:"ألو؟"
خالد:"وحشتينى."
قلبها دق بشده لما سمعت صوته...
ياسمين بخجل:"جبت رقمى منين؟"
خالد:"البركه فى توحه حبيبة قلبى ، معاها أرقام الحاره كلها."
هما الإتنين ضحكوا ....
خالد:"عايزك تعرفى إنى ههد الدنيا كلها عشانك ، إنتى ماتعرفيش أنا بحبك قد إيه وهثبتلك ده كويس أوى لما تبقى على ذمتى."
ياسمين بخجل شديد وهى بتغير الموضوع:"على فكره على كان بيمثل فى الكلام بتاع النهارده يعنى مكنش بيتكلم جد."
خالد بضيق لإنها جابت سيرته:"حتى لو كان بيمثل يبقى يختار ألفاظ أحسن من كده بكتير ، ويختار حوار لطيف مش يقول نحس! وبعدين إيه نحس دى؟"
ياسمين بإستغراب:"ده بدل ماتفرح إنه طلقنى؟"
خالد بتأفف:"فرحان ياستى إنه طلقك ، وياريت ماتجبيش سيرة راجل تانى غيرى على لسانك بدل ما أروحله وأشلفطه تانى."
ياسمين بضحكه مكتومه:"خلاص آسفه ماتزعلش."
خالد بتنهيده:"طيب."
ياسمين:"مش هتعوذ حاجه بقا عشان هنام؟"
خالد:"هعوذ سلامتك طبعا."
ياسمين:"طيب تصبح على خير."
خالد:"وإنتى من أهلى إن شاء الله."
قفلت المكالمه معاه وهى أسعد بنت فى الدنيا كلها ، وهى خلاص حست إن ده بس إللى هى عايزاه فى حياتها ..... توحه كانت واقفه متابعاه من بعيد لما كان بيكلم ياسمين ومبسوطه لإن خلاص إبنها بقى مرتاح فى حياته ...
فتحيه بإرتياح:"ربنا يفرح قلبك يابنى كمان وكمان وأشوفك مرتاح فى حياتك."
...............................
خرجوا من الفيلا وركبوا العربيه وإتحركوا ، طول الطريق كان بيفكر خلاص فى إن الحفله بكره وهى هتطلب الطلاق بعدها وهتبعد عنه نهائى ، بيعد الساعات للفراق النهائى وفى نفس الوقت بيحاول يستغل الوقت ده على قد مايقدر عشان يقضى معاها وقت كافى عشان يشبع منها لكن هو عارف كويس إنه مش هيشبع منها بصلها بطرف عيونها لقاها سرحانه فى الطريق وبتبص قدامها بشرود .... كانت سرحانه فى الطريق وبتفكر فى إللى حصل ، وإن خلاص بكره الحفله والمفروض تقوله وتحكيله إللى حصل وتعرفه إنها إختارت تكمل حياتها معاه ، بتدعى من جواها إن الأمور تعدى على خير فى الحفله وده لإن قلبها مقبوض ... بمرور الوقت... دخلوا مدينة الملاهى ، شكلها كان زى الطفله البريئه وهى ماشيه جنب حازم وبتتفرج على الألعاب ومحتاره تركب إيه ...
حازم بإستفسار:"قررتى هتركبى إيه؟"
مروه بلمعة جميله فى عيونها وهى بتبصله:"كلهم."
بلع ريقه بإرتباك من برائتها ...
حازم وهو بيمسك إيديها:"تمام ، تعالى نركب اللعبه دى."
إرتبكت من لمسته ليها وفى نفس الوقت مرتاحه ومطمنه معاه...... كانت مبسوطه وفرحانه وهى بتركب كل الألعاب إللى حازم بيركبها معاها ، ولما دخلوا بيت الرعب كانت ماسكه فى هدوم حازم وكل ماتحصل حاجه ترعبها تستخبى فى حضنه وتتدارى ، وهو كان بيضحك عليها وعلى طفولتها ... كان طول الوقت متابعها وهى بتركب معاه الألعاب وبيضحك تلقائيا لما بيلاقيها بتضحك ولما بتكشر هو بيكشر بشكل تلقائى ، كإنها هى إللى متحكمه فى كل تصرفاته ، كإنه مسلوب الإراده وهى معاه، الروايه من تأليف ساره بركات ... كانوا ماشيين فى وسط الناس فى مدينة الملاهى لحد ماعيونها جات على لعبه "نَشان" وفى ألعاب كتير كانت الجايزه إبتسمت بحزن لما إفتكرت ذكرياتها....
منذ سنوات عديده مضت:
كان شايلها فى حضنه وهو ماشى وسط الناس فى منطقه بها بعض الألعاب البسيطه...
سليمان وهو بيبصلها:"بصى بقا ياروحى ، إطلبى كل إللى إنتى عايزاه وإركبى كل إللى إنتى تحبيه ، مايهمكيش أى حاجه ، شاورى إنتى بس وأنا هعمل كل إللى إنتى عاوزاه."
هزت راسها بشكل طفولى وهو كمل مشى مستنيها تشاور وتقول هى عايزه تركب إيه ... مشى قدام مكان "نشان" صغير وهى عيونها جات على دبدوب كبير موجود فيه...
مروه بصوت طفولى وهى بتشاور:"بابا الدبدوب ده حلو أوى."
سليمان بإبتسامه حنونه:"أجبهولك ياروحى؟"
مروه بحماس طفولى:"أيوه."
ضحك بخفه عليها وراح نحية مكان النَشان...
سليمان للراجل إللى واقف فى المكان وهو بيديله فلوس:"هلعب دورين."
؟؟:"تمام."
مسك البندقيه عشان يصوب صح على المكان المحدد عشان يكسب الدبدوب ، لكن فشل فى المرتين دفع فلوس تانيه وجرب يصوب كذا مره بس معرفش ...
مروه بتشجيع طفولى:"يلا يابابا ، إنت قدها."
وبدأت تشجعه بشكل طفولى وتسقف بإيديها الصغيره وهى واقفه جنبه وبتبصله ... عيونه جات فى عيونها إللى كلها حماس وبراءه إبتسملها بكل حب ودفع لدور زياده ومسك البندقيه تانى وهى كانت متابعاه بعيونها وساكته ومستنيه تيجى على الهدف .. ضغط على الزناد وبالفعل أصابت الهدف
مروه بفرحه:"هييييييييه."
ساب البندقه وشالها بفرحه وحضنها جامد وبعدها قعدها على أكتافه ، أخد الدبدوب وإداهولها وهى قاعده على أكتافه ...
مروه بفرحه وهى بتحضن الدبدوب بإيد وحاطه إيدها التانيه على راسه عشان تثبت نفسها:"أنا بحبك أوى يا بابا."
سليمان :"وأنا بموت فيكى ياروح بابا."
..............................................
حازم كان متابعها بعيونه ولاحظ الحزن الشديد إللى موجود فى ملامحها لما عيونها جات على مكان النشان ده غير الدمعه إللى نزلت ، لما فاقت من ذكرياتها جات تتحرك عيونها جات فى عيونه إللى بتبصلها بإستفسار...
حازم وهو بيمسح دمعتها:"فى إيه مروه؟"
مروه:"مافيش بس إفتكرت حاجه مش أكتر ، يلا نمشى."
مشيت وسابته وهو فضل واقف فى مكانه وعيونه جات على مكان النشان وفهم إنها إفتكرت حاجه تخص أهلها زى ماهو كان بيفتكر طول الوقت مامته لما كانت بتخرجه ... كانت ماشيه حزينه لما إفتكرت باباها ومعتقده إن حازم ماشى وراها بس وقفه صوتها...
حازم بصوت مسموع:"مروه."
وقفت فى مكانها لما سمعت صوته ولاحظت إنها لوحدها وهو مش موجود فضلت تدور عليه بعيونها لحد ما لقته بيشاورلها من بعيد ، راحتله ووقفت قدامه...
مروه بإستفسار:"مامشتش ليه؟"
حازم وهو بيديلها موبايله والمفاتيح بتاعته:"إمسكى."
أخدت منه حاجته وهى مستغربه....حازم راح لمكان النشان ودفع فلوس ومسك البندقيه...
مروه بإستغراب وهى بتقف جنبه:"هو إنت هتلعب؟!!"
حازم وهو بيبصلها:"إنتى شايفه إيه؟"
سكتت وبدأت تتابعه بعيونها ... ضرب الزناد بس مصابش ، إتنهد بضيق وبدأ يضرب تانى ، برده مصابش.
مروه:"يلا يا حازم نمشى ، الموضوع مالهوش لازمه."
حازم بإصرار:"لا ليه لازمه."
بدأ يصوب تانى وبرده مافيش فايده ، فضل يدفع ويصوب وبرده مافيش اى فايده ... كانت شايفه إصراره ومش عارفه تعمل إيه لحد ماقررت إنها تشجعه ...
مروه بتشجيع:"يلا يا حازم ، إنت تقدر."
بصلها بإستغراب...
مروه:"بتبصلى كده ليه؟ ماتركز فى إللى بتعمله."
أخد نفس عميق وجرب يصوب برده مجتش...
مروه بحماس:"مش مهم ، هتقدر تعملها المره الجايه أنا واثقه من كده."
حازم ضحك على تشجيعها وجرب تانى وتالت وعاشر ، والناس كلها بدأت تتلم عليهم وبيتفرجوا عليه وهو بيعلب...
مروه بتشجيع وحماس أعلى:"كمل يلا."
حازم شمر أكمامه من الحماس وبدأ يدعك إيديه ومسك البندقيه تانى أخد نفس عميق وركز بشده على الهدف وضغط على الزناد وبالفعل صاب الهدف....وهنا هو رفع مروه وأخدها فى حضنه وهى ردتله الحضن بشكل تلقائى بس فجأه إستوعبوا إللى هما عملوه وبعدها نزلها وبعدوا عن بعض بإحراج شديد ده غير إنهم موجودين فى مكان عام ... صاحب المكان إتكلم...
؟؟ لحازم:"حضرتك هتاخد أنهى هديه؟"
حازم لمروه:"هتاخدى إيه؟"
مروه بإستغراب:"أنا؟"
حازم:"أومال أنا؟ أنا كنت بلعب عشانك إنتى مش عشانى."
إبتسملها بحب وهى بصتله بلمعه جميله فى عيونها...
حازم:"يلا إختارى."
بدأت تدور بعيونها على أى حاجه هتعجبها لحد ماشافت دبدوب صغير...
مروه وهى بتشاور على الدبدوب:"أنا هاخد ده."
وبالفعل أخدت الدبدوب...
مروه وهى بتحضن الدبدوب:"حازم."
حازم بإبتسامه وهو بيبصلها:"نعم؟"
مروه:"أنا فرحت جدا النهارده ، شكرا بجد."
حازم وهو بيبص فى عيونها:"فرحتك دى أهم حاجه عندى."
حست بخجل شديد وهو إستوعب إللى هو قاله وبص فى الساعه عشان يتهرب...
حازم بحمحمه:"إحنا لازم نمشى عشان الوقت إتأخر ده غير إننا ورانا حفله بكره لازم نصحى بدرى عشان نجهز نفسنا."
مروه:"ماشى."
بمرور الوقت .. وصلوا الفيلا ولسه هتطلع أوضتها ...
حازم:"مروه."
مروه وهى بتبصله:"نعم؟"
حازم:"إستنى ، دقيقه وراجعلك."
دخل المكتب بتاعه وبعدها بشويه خرج وهو ماسك فستان جميل جدا...
حازم وهو بيديلها الفستان:"أتمنى إنك تلبسى الفستان ده بكره فى الحفله."
مروه بإبتسامه وهى بتاخد الفستان منه:"حاضر."
حازم:"يلا إطلعى نامى ، وأنا هشتغل شويه وبعدها هنام ، تصبحى على خير."
مروه بنظره كلها حب:"وإنت من أهله."
طلعت لأوضتها وحطت الفستان جنبها على السرير وحضنت الدبدوب بفرحه كبيره....كان قاعد فى مكتبه وبيفكر فى تفاصيل اليوم كله ، إبتسم بهيام لما إفتكر شكلها لما أخدت الدبدوب ، ضحك لما إفتكر إنه حضنها بشده قدام الناس ، إتمنى من كل قلبه إن الذكريات دى تبقى دايمه بينهم ...
........................................
فى اليوم التالى:
كان واقف ماشى رايح جاى وبيبص فى الساعه ومستنيها تنزل من أوضتها لحد ماسمع صوت خطواتها وهى بتنزل من على السلالم رفع عيونه لقاها ملكة جمال قدامه بفستانها الأسود الرقيق وشعرها المفرود وجمالها الطبيعى ، وقفت قدامه وإبتسمتله إبتسامه رقيقه خطفت قلبه ونسى إن وراهم حفله وهما متأخرين...
مروه:"حازم."
كان سرحان فى عيونها إللى بتخلى قلبه يدق بشده..
مروه:"حازم."
خازم بإستيعاب:"هااه؟"
مروه:"يلا عشان إتأخرنا."
حازم:"اه صح ، يلا بينا."
خرجوا من الفيلا وبعدها إتحركوا .. بمرور الوقت ... وصلوا لمكان راقى وضخم مليان بكل الأشخاص من المستويات الراقيه ... نزل من العربيه وراح فتحلها الباب ومسك إيديها بكل رقه ودخلوا المكان ... كانت بتبص حواليها للمكان إللى هما فيه ، كان فيه ناس كتير من مختلف الأشكال والجنسيات وفى نفس الوقت بتحاول تتحكم فى خوفها من الأماكن المزدحمه ، وحازم كان بيسلم على كل إللى بيباركوله على الجواز بس مازال ماسك إيديها بإيده التانيه عشان يطمنها وتفضل معاه وده لإنه لاحظ خوفها ، ده غير إن فى مصورين كتير بيصوروه هو ومروه فده قالقها ومخوفها أكتر...
أيمن وهو بيقرب منه:"إتأخرت كده ليه يابنى؟"
حازم:"الطريق كان زحمه شويه."
أيمن:"ماشى * بص لمروه* منورانا يا مروه."
مروه:"ده نورك."
أيمن:"يلا بقا ياجماعه عشان جورج متضايق ومنتظر على نار بصراحه."
كانوا لسه هيتحركوا وقفهم صوت أنثوى...
؟؟:"حازم."
مروه وأيمن بصوا لمصدر الصوت لكن حازم فضل واقف فى مكانه ومديلها ضهره ، كانت بنت فى بداية الثلاثينات لابسه هدوم مش مداريه غير حاجات بسيطه ، بس جمالها كان رائع جدا ، لكن التكبر والغرور إللى واضحين عليها مخلينها عامله زى العقربه
... كانت بتمشى نحيتهم بكل ثقه ، وعيونها على حازم وبس...
أيمن بإبتسامه وهو بيسلم عليها:"إزيك يا كارما؟"
كارما بإبتسامة ثقه:"من الواضح إنى أحسن منك بكتير."
أيمن بإبتسامه:"ويزيدنى الشرف إن حالك يبقى أحسن منى."
مروه قلبها كان بيدق من الخوف وفى نفس الوقت متضايقه من وجودها ومش عارفه تعمل إيه....كارما قربت من حازم إللى واقف مش بيبصلها وماسك فى إيد مروه...
كارما وهى بتبوسه من خده:"وحشتنى أوى."
، مروه حست إنها عايزه تشدها من شعرها ، وفى نفس الوقت قلبها مكسور لإنها لمسته وبتبوسه كده عادى...حازم بصلها بكل شر....
كارما بدلع وهى بتحاوط إيديها الإتنين بأكتافه وبتبص فى عيونه:" كده يا حازم تتجوز من غير ما أعرف ، مانا كنت موجوده."
مروه حست إنها عايزه تعيط من إللى بيحصل ومش قادره تستحمل أى حاجه حاولت تشيل إيدها من إيد حازم عشان تمشى وتبعد... حازم حس إن مروه بتحاول تشيل إيدها من إيده بس هو مسك إيدها جامد ومسمحلهاش تبعد...
حازم بشر وهو بيبص فى عيونها:"لو خايفه على إيدك يبقى تشيليها أحسنلك."
كارما شالت إيديها من على أكتافه....
كارما بدلع:"فى إيه يا حزومتى أنا بس برحب بيك."
حازم بجمود:"إيه إللى جابك؟"
كارما:"الحب إللى جابنى."
حازم قرب مروه منه ولف إيده حوالين وسطها بتملك...
حازم بإبتسامه وهو بيبص لمروه بهيام:"أحب أعرفك ، مروه سليمان مراتى وحبيبتى *وبص لكارما بشر* وأول واحده فى حياتى."
كارما بسخريه وهى بتبص لمروه:"أهلا."
مروه كانت حاسه بإرتباك شديد وحازم ماسكها جامد من وسطها ، ده غير كارما إللى وجودها حارق دمها ، بس مش عارفه تعمل إيه ، نفسها تعمل فيها حاجات كتير بس مش عارفه إزاى...
حازم:"معلش مضطرين نمشى عشان ورانا حاجه مهمه أوى."
مسك مروه وراح نحية جورج إللى واقف مع مستثمرين تانيين...كارما راحت لأيمن إللى واقف بيبص لحازم ومروه بغموض ...
كارما:"طبعا شوفت إللى حصل."
أيمن:"عادى."
كارما بضيق:"هو إنت مكلمنى وجايبنى هنا مخصوص عشان تقولى عادى؟"
أيمن بضيق وهو بيبصلها:"كارما ، إفتكرى إنى جايبك عشان حاجه واحده بس ، إياكى تسوئى فيها ، إنتى ليكى مهمه محدده تخلصيها ومشوفش وشك تانى."
كارما بتأفف:"طيب."
أيمن:"أنا هروح أشوف شغلى وإنتى ركزى فى إللى قولتلك عليه وماتأفوريش ، إمسكى نفسك."
سابها ومشى من غير مايستنى رد منها ، راح وقف جنب حازم إللى بيتكلم مع جورج وبيعرفه على أغلب الضيوف لدرجة إن حازم ساب إيد مروه ومشى مع جورج هو وأيمن ... مروه كانت واقفه وخايفه ومش عارفه تعمل إيه لوحدها بس إتفاجأت بكارما إللى جات وقفت قدامها...
كارما:"حازم زوقه وحش اوى."
مروه مكانتش عارفه ترد تقولها إيه وخاصة إنها بتهينها بالشكل ده وحاسه إنها هتعيط ...
كارما بسخريه وهى رافعه حاجبها:"مابترديش ليه؟ ولا القطه أكلت لسانك؟"
مروه:"هو فعلا زوقه وحش أوى عشان عرف واحده زيك وماقدرش يكمل معاها."
مروه مكانت عارفه هى جابت الشجاعه دى منين من إنها ترد عليها الرد ده بس فى نفس الوقت حست بشوية ثقه .... كارما إتضايقت من الرد ده وكان هاين عليها تعمل أكتر من كده بس إفتكرت تحذير أيمن ليها...
مروه:"عن إذنك هروح لجوزى."
راحت وقفت جنب حازم إللى بيضحك مع جورج وأيمن وباقى المستثمرين ..
جورج:"هههههههههههه ، كانت حقا صفقة رائعه يافتى ، لم أرى مثلك يا حازم من قبل ، أنت شخص نشيط وذو عقل بارع وذكى."
حازم بإبتسامه:"شكرا جورج على ذلك الثناء الرائع."
جورج:"هيا حازم لتُلقى خطابك للجميع."
حازم لمروه:"خليكى قريبه منى."
مروه:"حاضر."
إبتسملها وبعدها راح وقف على المنصه مع جورج إللى بدأ بكلامه.....
جورج:"أهلا ومرحبا بكم جميعا ، أنتم تعلمون سبب إقامتى لهذا الحفل ، ألا وهو من أجل الإعتذار للشاب الطموح الذى يشاركنى بأغلب أعمالى ، لقد حدث بيننا سوء تفاهم وقام بلكمى يومها فى الحفل الخيرى الذى كنت أقيمه فى أستراليا وكنت أنا السبب بالطبع ، وبالطبع قامت الصحافه بالكتابه عن هذا ، وعندما إكتشفت أننى أخطأت فى حقه وحق زوجته أردت إقامة هذا الحفل كإعتذار وعربون محبة منى."
بدأ الكل يسقف والصحفيين بيصوروا جورج وحازم ... وبعدها حازم وقف عند المنصه وبدأ يتكلم ...
حازم:" قبل كل شئ ، أحب أن أشكر جورج على تحضيره لهذا الحفل الرائع ، وأحب أيضا أن أشكركم جميعا على الحضور........"
كانت واقفه متابعه حازم وهو بيتكلم مع الحضور ، ومستغربه إنه إزاى مشهور بالشكل ده فى مجاله بس فى نفس الوقت فخوره بيه وهو بيتكلم عن أعماله إللى بيتسأل فيها وده إللى فهمته من بعض الكلمات إللى هو قالها ... قطع تفكيرها صوته...
أيمن وهو بيبص لحازم:"حازم إنسان شاطر وجدع وشهم ، عافر فى حياته عشان يوصل للى هو فيه ده."
مروه بصت لأيمن وإبتسمتله ورجعت بصت لحازم تانى...أيمن فى الوقت ده كان بيبص حواليه كإنه كان بيدور على حد وفجأه عيونه جات على حد واقف بعيد ومش واضحه ملامحه ومركز مع مروه أوى..
أيمن لمروه:"هتشربى حاجه؟"
مروه بإبتسامه:"لا شكرا."
أيمن:" تمام أنا هروح أجيب لنفسى حاجه أشربها ، بعد إذنك."
راح للمكان إللى الشخص كان موجود فيه بس ملقاهوش فضل يدور عليه بعيونه بس ملقاش حد....
كارما بإستفسار وهى بتقرب منه:"لقيته ولا لسه؟"
أيمن بضيق مكتوم:"مش عارف بس أكيد هو هنا ، أنا مش هيهدالى بال إلا لما أعرف مين ده ، تعالى نرجع زى ماكنا."
كارما:"أوك."
حازم بإبتسامه:"والآن ، احب أن أقدم لكم زوجتى العزيزه مروه سليمان."
بص لمروه والناس كلهم بصولها فهى فهمت إنه بيناديلها ، طلعت على المسرح بتوتر وإرتباك وخوف شديدين وقربت نحيته ...حازم مسك إيدها وسحبها نحيته والكل يدأ يصور وهى كانت بتحاول تمسك نفسها لإنها حاسه إنها هتقع بسبب خوفها الشديد ..
مروه بهمس لحازم:"أنا خايفه أوى."
حازم بإستفسار وهو بيبصلها:"خايفه من إيه؟"
مروه بإرتعاش:"خايفه من التجمعات والزحمه دى وإن العيون تبقى كلها عليا."
حازم:"حاضر إهدى."
مسكها من وسطها عشان يثبتها وماتقعش وإستأذن من الكل ونزلوا من على المسرح و أخدها وراحوا على جنب عشان تهدى...
فى جهة أخرى من القاعه إللى معمول فيها الحفله كان واقف بعيد وملامحه مش واضحه بس عيونه على حازم ومروه إللى واقفين على جنب وبيتكلموا وبيبتسم بسخريه ...
؟؟:"قريب أوى ، ههد عش عصافير الحب ده".
ضحك بسخريه وبعدها عيونه جات فى عيون أيمن إللى بيبصله من بعيد وبيقرب نحيته...
؟؟:"فضولك بيقرب نهايتك أكتر يا أيمن."
إتحرك وبعدها خرج من القاعه وإختفى...أيمن بدأ يدور عليه بعيونه بس إختفى ، لكنه متأكد إن إللى كان واقف هنا يبقى الشخص إللى هو بيكلمه دايما.....
حازم بإستفسار:"بقيتى أحسن؟"
مروه وهى بتاخد نفس عميق:"أيوه خلاص."
حازم:"تمام ، ماتضغطيش على نفسك ، أنا عارف إنه موضوع تقيل وجديد بالنسبالك ، بس معلش إستحملى شويه خلاص هانت."
عيونها جات فى عيونه لقته بيبصلها بحزن ، كانت لسه هتتكلم..
جورج وهو بيقرب منهم:"لماذا تقفون هكذا ، هيا تعالوا إلى منتصف القاعه لأجل الرقص."
حازم بضيق وهو بيبصله:"رقص ماذا؟"
جورج:"سترقص أنت وزوجتك."
حازم:"جورج هذا يكفى ، لن نرقص."
جورج:"هيا يا فتى ، لا تقف هكذا."
حازم بعصبيه:"قلت لك لا."
مروه وهى بتمسكه من دراعه وبتهديه:"حازم."
عيونه جات فى عيونها وأخد نفس عميق...
جورج بإبتسامه:"حسنا إهدأ سأُلغى فقرة الرقص إذاً."
حازم ضحك ضحكه خفيفه...
بمرور الوقت... مروه كانت واقفه جنب حازم وهو بيتكلم مع جورج وأيمن وبعض المستثمرين فى الشغل ، وفجأه حد من العُمال فى المكان همس لحازم بحاجه ومشى ..
حازم لمروه:"خليكى هنا شويه وراجعلك."
هزت راسها بالموافقه وحازم راح للمكان إللى رايحله...
أيمن:"أتمنى يكون حازم بيعاملك كويس."
مروه بإبتسامه وهى بتبصله:"بيعاملنى كويس جدا."
أيمن:"تمام."
مروه:"أنا كنت عايزه أشرب مياه أروح أشرب منين؟"
أيمن بدأ يوصفلها المكان إللى هتروحه ، وبالفعل إتحركت بس فجأه حست إنها تاهت بين الأوض جربت تدخل أوضه بعيد شويه بس إتفاجأت من إللى هى شايفاه كارما بتقرب من حازم وبتبوسه من شفايفه ، وحازم ساكت مابيتكلمش بس لما عيونه جات فى عيون مروه إللى بتبصله بصدمه بِعد بسرعه عن كارما...
حازم:"مروه أ....."
سكت لما لقاها مشيت...
كارما:"حازم أ......."
قطع كلامها صفعه قويه من حازم...
حازم:"لولا إننا فى مكان عام أنا كنت عرفتك مقامك كويس."
الفصل الرابع والعشرون
كانت قاعده فى أوضتها ومحتاره وبتسأل نفسها أسئله كتير ، ياترى هتفضل حابسه نفسها كده لحد إمتى فى أوضتها؟ ، بتبقى مكسوفه تخرج وتمشى قدامه كده عادى فاقت من إللى هى فيه على صوت خبط على باب أوضتها ... فتحت الباب وعيونها جات فى عيونه...كان واقف ساكت مش عارف يقول إيه أو يجيبلها إزاى إنه عايز يخرجها...مروه كانت لسه هتتكلم ....
حازم بحمحمه مع إستفسار:"تحبى تروحى الملاهى؟"
أول أما قالها كده ، إبتسمت بخجل وبشكل طفولى وهزت راسها بالموافقه...كان تايه فى إبتسامتها وملامحها البريئه وفى نفس الوقت بيقول جواه "مستحيل البريئه إللى قدامى دى تعمل حاجه" ، حس إنه عايز ياخدها فى حضنه .. كانت بتبص فى عيونه بكل حب وشايفه فيه حاجات كتير بس فجأه لاحظت ريحته إللى خلتها ترجع لورا كذا خطوه بتلقائيه وبرعب شديد... بصلها بإستغراب ولسه هيقرب منها...
مروه بصراخ:"لا ، إرجع."
حطت كف إيدها على مناخيرها وملامحها كان يبدوا عليها التقزز...
حازم بإستفسار:"مالك يا مروه فيكى إيه؟"
مروه بتقزز وبدموع:"ريحتك ، أرجوك روح غيرها ، مش هقدر أستحملها."
خرج بسرعه من أوضتها وراح لأوضته وبدأ يشم نفسه وبيشوف إيه إللى يخليها مقروفه من ريحته ...
حازم بإستغراب:"مانا ريحتى حلوه أهيه!!"
قرر إنه ياخد شاور عشان ريحة البرفيوم تختفى من عليه ... كانت قاعده على الأرض وحاضنه نفسها وبتعيط ، الريحه دى عمرها ماهتنساها ، ريحة يوسف إللى أخد منها كل حاجه هى كانت بتملكها إللى دمرلها حياتها ، مش هتعرف تعيش لحظه حلوه بسببه نهائيا ، بدأت تبكى بقهر وبتدعى عليه هو وسوزان إللى دمرولها حياتها فى يوم واحد ....
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
كانت واقفه قدامه بفستان فرحها وبتبكى بقهر ومستنياه يرد عليها ....
ياسمين بدموع:"إنت مابتردش ليه؟ إنت ساكت ليه؟ أرجوك رد عليا."
فتحيه كانت واقفه بعيد ومش قادره تتدخل لإن دى حياة إبنها وهو خلاص إتكسر بس بتدعى من قلبها إن البنت دى تبقى من نصيبه..
خالد بملامح خاليه من أى مشاعر:"إيه إللى جابك؟"
ياسمين بدموع وهى بتقرب منه:"يا خالد أنا بحبك ، وماقدرش أعيش من غيرك ، لا لا أنا مش بس بحبك ، أنا بعشقك إنت كل حاجه فى حياتى فأرجوك ماتدمرنيش أنا ماليش غيرك."
خالد:"إرجعى فرحك."
ياسمين:"بالله عليك ماتعملش فيا كده ، أنا مستعده أعمل أى حاجه ولا إنى أتجوز حد غيرك."
خالد بتحذير:"إرجعى فرحك."
ياسمين بعصبيه مع دموع:"مش هرجع ، لو مش إنت يبقى مش هيبقى فى غيرك ، إنت ليه مش مصدق إن أنا بحبك؟ ، أنا كنت كل يوم بستنى أشوفك قبل ما أنام وبعد ما بصحى عشان بس أبدأ يومى بيك وأنهيه بيك ، إنت ليه مش مصدق إنك كل حاجه فى حياتى يا خالد؟ ، أنا معترفه إنى غلطت وغلطه كبيره أوى كمان ، بس أنا إتدمرت لما صدقت إنك متجوز ، فكرة إنك تبقى مع واحده غيرى صعبه أوى لإن أنا عشت حياتى كلها بتمنى إنى أبقى معاك وماينفعش تبقى لغيرى."
سكتت ومستنياه يتكلم بس فقدت الأمل لما ملقتش أى رد منه .... دموعها نزلت بغزاره وإدتله ضهرها ولسه هتمشى إتفاجأت بيه وهو بيشدها من دراعها وأخدها فى حضنه ، إنفجرت من العياط لما أخدها فى حضنه...
خالد بهمس وهو بيضمها بشده:"ياغبيه روحى فرحك أنا كده مش هعرف أبوظهولك."
بصتله بعدم إستيعاب...
خالد وهو بيبص فى عيونها:"يلا روحى الفرح عشان ماحدش يقول عليكى كلمه وحشه ، وأنا هبوظلك الفرح بمعرفتى."
ياسمين:"بجد؟"
خالد:"أيوه بجد مستحيل حد ياخد حاجه بتاعتى من الأول."
ياسمين:"سيبنى طيب أبوظه معاك."
خالد:"يلا يا مجنونه ، روحى إنتى بس وأنا هتصرف."
ياسمين:"بس هرجع إزاى؟ ، زمانهم بيدوروا عليا."
فتحيه بحمحمه:"انا هنا على فكره."
إتحرجوا لوجود فتحيه ولاحظوا إنهم لسه حاضنين بعض ، ياسمين بعدت عنه بإرتباك وبخجل شديد ...
فتحيه بإبتسامه:"هلبس العبايه وأنزل معاكى بسرعه عشان أعرف أرجعك البيت يا مرات إبنى من غير ماحد ياخد باله."
ياسمين بإبتسامه فرحه:"مستنياكى يا طنط."
توحه دخلت أوضتها وبدأت تغير هدومها وياسمين كانت واقفه مع خالد فى الصاله ... إستغل دخول فتحيه ومسك وشها بين إيديه وبص فى عيونها بهيام...
خالد:"ياسمين ، عايزك تعرفى إن أنا بحبك جدا ، وبموت فيكى كمان وإنتى مش هتبقى لحد غيرى."
باسها من راسها وضمها بقوه...
خالد:"أنا عارف إنى ماينفعش أحضنك غير وإنتى على ذمتى بس أنا ماصدقت هو حضن بس يصبرنى شويتين اليومين دول على ما تبقى مراتى."
خرجت من حضنه بخجل شديد وبعدت عيونها عنه وبتفرك فى صوابع إيديها ... إبتسم لخجلها... فتحيه خرجت من الأوضه وراحت لياسمين إللى واقفه مكسوفه...
فتحيه:"إلبسى ده على الفستان بتاعك."
ياسمين لاحظت فى إيديها إسدال اسود كبير ، أخدته منها ولبسته فوق الفستان ، ولحسن حظها إن الإسدال مش مبين إنها لابسه تحته حاجه منفوشه...
فتحيه:"والطرحه دى إلبسيها على راسك وحطى طرفها على وشك عشان ماحدش يعرفك."
وبالفعل لبست الطرحه ولفتها على وشها..
فتحيه لخالد إللى واقف بيعمل مكالمه:"إحنا هننزل دلوقتى وهبقى معاها هناك ، إبقى كلمنى وإدينى التمام."
خالد وهو بيبوس راسها:"حبيبة قلبى ياتوحه ، ربنا يخليكى ليا."
فتحيه:"يلا يا واد ركز فى إللى بتعمله ، يلا ياسمين."
نزلوا هما الإتنين مع بعض وخالد بدأ يتكلم فى الموبايل...
خالد:"أيوه يا درش ، بسرعه عايزك بالبندقيه بتاعتك."
مصطفى:"ليه؟"
خالد:"لسه هتسأل ليه؟ تعلالى بس وهاتها ونتقابل فوق سطح البيت عندى."
........................
خرجوا من البيت وفتحيه مسكتها من إيديها وحاولوا يتصرفوا بشكل طبيعى وفى نفس الوقت ياسمين بتحاول تدارى وشها على قد ماتقدر عشان ماحدش يعرفها ... ولما وصلوا نحية باب البيت لقوا مامتها واقفه عند الباب وواضح عليها القلق والفزع الشديد ، ياسمين ضغطت على إيد فتحيه من الخوف الشديد ، فتحيه ضغطت على إيدها عشان تطمنها ، وأول أما فاطمه شافت فتحيه جريت عليها وما أخدتش بالها من إللى معاها ....
فاطمه بهمس:"إلحقينى يا فتحيه ، بنتى هربت."
فتحيه بشهقه مصطنعه:"يامصيبتى."
فاطمه:"شششششش ، صوتك ، أنا خايفه مش عارفه أعمل إيه؟"
فتحيه:"طب إهدى ، تعالى معايا."
فتحيه سابت إيد ياسمين وشاورتلها براسها على النحيه بتاعة الشباك ، ومسكت إيد فاطمه ودخلوا البيت، الروايه بقلم ساره بركات ... ياسمين راحت نحية السلم وطلعت بهدوء من غير ماحد ياخد باله تانى وطلعت لأوضتها ، قلعت الإسدار والطرحه بسرعه وحطتهم فى دولابها وفى نفس الوقت دخلت فتحيه وفاطمه فى أوضتها ....
فتحيه:"ماهى موجوده قدامك أهيه يا فاطمه ، سلامة الشوفه."
فاطمه:إنتى كنتى فين يابنت؟"
ياسمين بإرتباك:"أنا .. أنا .. كنت فى الأوضه يا ماما."
فاطمه:"أوضة إيه؟ أنا ماشوفتكيش هنا خالص ، إنطقى كنتى فين؟"
فتحيه:"فى إيه يا فاطمه؟ ، هو الزهايمر إشتغل معاكى بدرى ولا إيه؟ البنت قدامك هنا أهيه ، إهدى شويه هو التوتر إللى خلاكى ماتشوفيهاش."
فاطمه بإرتياح:"طيب ، يلا يابنتى عشان العريس مستنيكى من ساعتها والناس زهقت."
ياسمين:"حاضر."
.................................
كانوا هما الإتنين واقفين على سطح البيت ...
مصطفى:"إنت مجنون؟! إفرض الرصاص جه فى حد؟"
خالد:"مافيش حاجه هتيجى فى حد إن شاء الله ، إنت دلوقتى هتضرب النار على كل اللمض بتاعة الفرح ، والناس هتجرى و هتخاف بس كده."
مصطفى:"يابنى إفرض جات فى حد."
خالد:"مش إنت كنت بتفتخر بطريقة القنص بتاعتك فى الجيش؟ وقاعد بتحكى فى الحاره لكل إللى رايح وإللى جاى يلا ورينى."
مصطفى:"بس....."
خالد:"أنا بحبها يا مصطفى ، ومستحيل أسيبها تروح لغيرى وإنت الوحيد إللى قدامى دلوقتى ، يا تساعدنى دلوقتى يا تكون السبب فى معاناتى بعد كده."
مصطفى بتنهيده عميقه:"ماشى يابن طنط فتحيه ، والله إنتوا عيله مجنونه."
خالد بهيام وهو عيونه على ياسمين إللى خرجت من البيت:"الحب مايبقاش إسمه حب لو مافيهوش جنون."
مصطفى ضحك على حالته و بدأ يجهز وضعيه القنص فى نفس الوقت إللى ياسمين قعدت فيه جنب على فى الكوشه...
على بإستفسار:"فى إيه يا ياسمين إنتى إتأخرتى كده ليه؟"
ياسمين بتوتر وهى بتبص حواليها وبتدور على خالد بعيونها:"مافيش ، شغل عرايس بقا."
على:"تعرفى إنى مبسوط أوى إننا خلاص هنبقى فى بيت واحد."
ياسمين:"على."
على بإبتسامه:"نعم؟"
قربت منه وهمست فى ودانه:"على ، أنا آسفه على كل حاجه ، وآسفه إنى عشمتك بيا ، أنا غبيه ومتخلفه جدا وده لإنى بحب واحد تانى ، وهو دلوقتى هيبوظ الفرح عشان يسيبلى فرصه فى إنى أقنعك تطلقنى."
على بصلها بإستغراب ولسه هيتكلم ، بدأ ضرب النار على لمض الفرح والناس كلها بدأت تصرخ وتجرى ...
ياسمين وهى بتبصله:"سامحنى يا على ، بس أنا بحبه ومش هقدر أبقى لغيره."
إبتسملها إبتسامه خفيفه وبص قدامه للناس إللى بتجرى ، قام من مكانه وأخد المايك وبدأ يتكلم ...والناس كلها ركزت معاه لما بدأ يتكلم ...
على بكذب:"أنا مش عارف أنا إيه إللى عملته فى نفسى ده ، الجوازه دى نحس من أولها ، يعنى عربيات العفش كلها تعمل حادثه وهما رايحين للشقه ، ده غير إنى بقيت على الحديده من يوم ماعرفتها ، ده غير الفرح إللى عمال يبوظ وكل حاجه بتتكسر ، هو فى إيه؟"
مصطفى وهو بيركز بالبندقيه:"هتسيبه يتكلم عليها كده كتير؟"
خال بغضب مكتوم:"كمل إللى إنت بتعمله وأنا هنزل."
مصطفى:"أوك ياباشا."
خالد نزل من البيت وراح للفرح...
على:"حد يرد عليا ، الجوازه نحس من أولها *بص لياسمين وغمزلها* شكلكم عيله نحس أوى."
هنا والد ياسمين ماقدرش يتحكم فى أعصابه وراح لعلى...
عشرى:"إحترم نفسك ، لحد هنا وكفايه ، إياك تتكلم كلمه واحده."
على:"مش قادرين تعترفوا إنكم نحس صح؟"
عشرى بعصبيه وهو بيمسكه من لياقته:"بقولك إحترم نفسك ، أنا ساكت وعامل إحترام إنك جوز بنتى لكن لحد كده وكفايه."
على بسخريه:"بنتك!! بنتك دى أكبر نحس دخل فى حياتى ، وإبقى ورينى بقا مين هيتجوزها بعدى و........."
قطع كلامه لكمه قويه من خالد ... ياسمين شهقت ، خالد مسكه ورفعه من على الأرض وإداله بالروصيه وكل ده تحت نظرات الذهول بتاعة أهل الحاره ...
على:" بتضربنى عشان النحس دى؟ *بص لياسمين بتقزز مصطنع* إنتى طالق ، طالق ، طالق ... وإبقى قابلينى مين هيتجوز واحده نحس زيك."
كان لسه هيمشى خالد مسكه من هدومه وضربه تانى ...
خالد بعصبيه مفرطه فى وسط لكماته:"نحس!!! أنا بقا هثبتلك مين إللى نحس؟ مش إنت بتقول إنها مش هتلاقى حد يتجوزها بعدك!! أنا بقا إللى هتجوزها وهثبتلك إنك إنت إللى نحس."
فضل يضرب فيه بس ياسمين مسكته من دراعه وبتحاول تبعده عنه هى وفتحيه ووالدها ووالدتها بيبعدوا خالد عنه .. على إبتسم وده لإنه وصل للى هو عاوزه وفى نفس الوقت مكنش عايز يمس سيرتها بفضيحه بس شايف إن لقب نحس أفضل ، أهل الحاره بعدوا على عن طريق خالد إللى بقا عامل زى الوحش من كتر العصبيه وكإنه عاوز يقتله وده لإنه مايقبلش كلمه واحده عليها ... قدر يخرج من الحاره ومعاه أهله وبيمسح الدم من على وشه وبيضحك على إللى حصل .... خالد كان مجنون وياسمين وأهلها وفتحيه بيحاولوا يهدوه ...
خالد بعصبيه:"أهدى إيه؟ إنتوا مش شايفين بيقول إيه عنها؟"
عشرى:"صلى على النبى يابنى ، كتر خيرك إنك دافعت عنها."
خالد وهو بيحاول يهدى نفسه:"عليه الصلاة والسلام."
فاطمه:"كتر خيرك يابنى إنك دافعت عنها ، مافيش حد من أهل الحاره إتجرأ يقول كلمه لكن إنت الوحيد إللى إتكلمت."
كل ده وياسمين واقفه بعيد وبتبصله بهيام وفى نفس الوقت مبسوطه...
فاطمه لعشرى:"هنعمل إيه؟ الناس كلهم هياكلوا وشنا ، ربنا يسامحه طلع عليها إنها نحس."
عشرى:"سيبيها لله ، هنشوف حل."
فتحيه:"وتشوفوا حل ليه؟ أنا عندى إبنى خالد راجل وجدع وهيثبت للناس إن كلام الشاب ده غلط."
عشرى:"يا ست فتحيه مش عايزين نورطكم فى الموضوع ده ، دى بنتنا والمشكله مشكلتنا."
فتحيه:"ودى بنتى برده وأنا خايفه عليها ، بنتك مش هتتجوز غير إبنى وهو جدع وهيشيلها فوق راسه."
عشرى كان لسه هيتكلم...
فاطمه:"إحنا موافقين ، *بصت لعشرى* الحمدلله إنها جات على قد النحس مجتش على سيرة فضيحه ولا حاجه الحمدلله ، وافق يا عشرى بقا."
عشرى بتنهيده:"طيب موافق."
فتحيه غمزت لخالد إللى قاعد بينهج ، ضحك ضحكه خفيفه على إللى بيحصل وعيونه جات فى عيون ياسمين إللى بتبصله بهيام...
خالد:"الفرح بتاعى أنا وياسمين بعد أسبوع ، وهجيب كل إللى هى هتطلبه."
عشرى:"على بركة الله."
فتحيه:"يلا يابنى نقوم عشان إنت تعبت النهارده."
خالد:"يلا يا أمى."
مسك إيديها وبص بصه أخيره لياسمين وبعدها مشى هو وفتحيه ...
عشرى بص للناس بتوع الحاره إللى واقفين يتفرجوا عليهم تجاهلهم وأخد مراته وبنته وإبنه الصغير ودخلوا البيت وبعدها طلعوا لشقتهم...
....................................
كانت مازالت قاعده على الأرض وحاضنه نفسها وهى بتعيط لحد ما سمعت صوت خبط على الباب...
حازم:"مروه."
قامت من على الأرض وفتحت الباب ...
حازم بإستفسار وهو ملاحظ دموعها:"إنتى بتعيطى ليه؟"
مروه بكذب وهى مش بتبص فى عيونه:" إفتكرت ماما وبابا مش أكتر."
حازم:"الله يرحمهم."
مروه:"يا رب."
حازم:"على فكره أنا غيرت البرفيوم إللى مش عاجبك وحطيت واحد تانى."
فى اللحظه دى بصت فى عيونه...
حازم بإبتسامه طيبه وهو بيبص فى عيونها:"أنا معرفش إنتى إزاى شايفه إن ريحته مش حلوه ، بس أنا غيرته عشانك ، ممكن بقا تلبسى عشان نخرج أنا خلاص جاهز وهستناكى تحت."
هزت راسها بالموافقه وهو نزل وقعد إستناها فى الصالون وبيفكر كتير ومش فاهم أى حاجه ، حاسس إنه تايه معاها ، مش عارف راسه من رجليه ، تايه وبيفكر كتير ومش لاقى حل ....
........................................
ياسمين كانت قاعده فى أوضتها وسرحانه فى إللى خالد عمله ، إللى عمله ده أثبتلها قد إيه هو بيحبها ... فاقت من إللى هى فيه على رنة بسيطه جات على موبايلها وإللى إتضح إنها عباره عن رساله وصلتلها من "على"... أخدت نفس عميق وفتحت الرساله....
على:" ياسمين ، أنا آسف على الكلام إللى قولته النهارده ، بس أنا فكرت فيها فعلا ومالقتش حل إنى أطفش غير بالشكل ده ، لاننا لو سيبنا بعض بعدها كانوا هيقولوا عنك كلام كتير فى الحاره ، وكلام مش كويس يعنى مش مجرد كلام عادى ، قولت أبيّن الموضوع هيّن شويه ، بس البركه فى روميو بتاعك إللى نفخنى ، وبالنسبه لضربه ليا أنا مسامحه مش زعلان ومش متضايق لإن ده رد فعل طبيعى لواحد بيحب واحده لما يلاقى حد بيتكلم عنها ماهو مايعرفش حاجه ومايعرفش إنى بمثل بس مافيش مشكله ، عايز أقولك أنا ماقبلش إن أختى تتجوز واحد هى مش بتحبه ، خليكى عارفه كويس إن أنا عمرى ماكنت هجبرك على حاجه لو كنتى صارحتينى من البدايه ، وخليكى عارفه كويس برده إنك أجمل وأحلى بنت عرفتها فى حياتى وأنا بتمنالك التوفيق فى حياتك إنتى وروميو إللى خرشمنى ، وأنا همسح رقمك عشان لازم أعمل إحترام لروميو ، مع السلامه."
إبتسمت إبتسامه جميله لما شافت الرساله دى ، وتفكيرها راح لخالد إللى هو بقا كل حاجه فى حياتها ... فاقت من إللى هى فيه على صوت رنة موبايلها ... إستغربت من الرقم الغريب ده بس قررت إنها ترد...
ياسمين:"ألو؟"
خالد:"وحشتينى."
قلبها دق بشده لما سمعت صوته...
ياسمين بخجل:"جبت رقمى منين؟"
خالد:"البركه فى توحه حبيبة قلبى ، معاها أرقام الحاره كلها."
هما الإتنين ضحكوا ....
خالد:"عايزك تعرفى إنى ههد الدنيا كلها عشانك ، إنتى ماتعرفيش أنا بحبك قد إيه وهثبتلك ده كويس أوى لما تبقى على ذمتى."
ياسمين بخجل شديد وهى بتغير الموضوع:"على فكره على كان بيمثل فى الكلام بتاع النهارده يعنى مكنش بيتكلم جد."
خالد بضيق لإنها جابت سيرته:"حتى لو كان بيمثل يبقى يختار ألفاظ أحسن من كده بكتير ، ويختار حوار لطيف مش يقول نحس! وبعدين إيه نحس دى؟"
ياسمين بإستغراب:"ده بدل ماتفرح إنه طلقنى؟"
خالد بتأفف:"فرحان ياستى إنه طلقك ، وياريت ماتجبيش سيرة راجل تانى غيرى على لسانك بدل ما أروحله وأشلفطه تانى."
ياسمين بضحكه مكتومه:"خلاص آسفه ماتزعلش."
خالد بتنهيده:"طيب."
ياسمين:"مش هتعوذ حاجه بقا عشان هنام؟"
خالد:"هعوذ سلامتك طبعا."
ياسمين:"طيب تصبح على خير."
خالد:"وإنتى من أهلى إن شاء الله."
قفلت المكالمه معاه وهى أسعد بنت فى الدنيا كلها ، وهى خلاص حست إن ده بس إللى هى عايزاه فى حياتها ..... توحه كانت واقفه متابعاه من بعيد لما كان بيكلم ياسمين ومبسوطه لإن خلاص إبنها بقى مرتاح فى حياته ...
فتحيه بإرتياح:"ربنا يفرح قلبك يابنى كمان وكمان وأشوفك مرتاح فى حياتك."
...............................
خرجوا من الفيلا وركبوا العربيه وإتحركوا ، طول الطريق كان بيفكر خلاص فى إن الحفله بكره وهى هتطلب الطلاق بعدها وهتبعد عنه نهائى ، بيعد الساعات للفراق النهائى وفى نفس الوقت بيحاول يستغل الوقت ده على قد مايقدر عشان يقضى معاها وقت كافى عشان يشبع منها لكن هو عارف كويس إنه مش هيشبع منها بصلها بطرف عيونها لقاها سرحانه فى الطريق وبتبص قدامها بشرود .... كانت سرحانه فى الطريق وبتفكر فى إللى حصل ، وإن خلاص بكره الحفله والمفروض تقوله وتحكيله إللى حصل وتعرفه إنها إختارت تكمل حياتها معاه ، بتدعى من جواها إن الأمور تعدى على خير فى الحفله وده لإن قلبها مقبوض ... بمرور الوقت... دخلوا مدينة الملاهى ، شكلها كان زى الطفله البريئه وهى ماشيه جنب حازم وبتتفرج على الألعاب ومحتاره تركب إيه ...
حازم بإستفسار:"قررتى هتركبى إيه؟"
مروه بلمعة جميله فى عيونها وهى بتبصله:"كلهم."
بلع ريقه بإرتباك من برائتها ...
حازم وهو بيمسك إيديها:"تمام ، تعالى نركب اللعبه دى."
إرتبكت من لمسته ليها وفى نفس الوقت مرتاحه ومطمنه معاه...... كانت مبسوطه وفرحانه وهى بتركب كل الألعاب إللى حازم بيركبها معاها ، ولما دخلوا بيت الرعب كانت ماسكه فى هدوم حازم وكل ماتحصل حاجه ترعبها تستخبى فى حضنه وتتدارى ، وهو كان بيضحك عليها وعلى طفولتها ... كان طول الوقت متابعها وهى بتركب معاه الألعاب وبيضحك تلقائيا لما بيلاقيها بتضحك ولما بتكشر هو بيكشر بشكل تلقائى ، كإنها هى إللى متحكمه فى كل تصرفاته ، كإنه مسلوب الإراده وهى معاه، الروايه من تأليف ساره بركات ... كانوا ماشيين فى وسط الناس فى مدينة الملاهى لحد ماعيونها جات على لعبه "نَشان" وفى ألعاب كتير كانت الجايزه إبتسمت بحزن لما إفتكرت ذكرياتها....
منذ سنوات عديده مضت:
كان شايلها فى حضنه وهو ماشى وسط الناس فى منطقه بها بعض الألعاب البسيطه...
سليمان وهو بيبصلها:"بصى بقا ياروحى ، إطلبى كل إللى إنتى عايزاه وإركبى كل إللى إنتى تحبيه ، مايهمكيش أى حاجه ، شاورى إنتى بس وأنا هعمل كل إللى إنتى عاوزاه."
هزت راسها بشكل طفولى وهو كمل مشى مستنيها تشاور وتقول هى عايزه تركب إيه ... مشى قدام مكان "نشان" صغير وهى عيونها جات على دبدوب كبير موجود فيه...
مروه بصوت طفولى وهى بتشاور:"بابا الدبدوب ده حلو أوى."
سليمان بإبتسامه حنونه:"أجبهولك ياروحى؟"
مروه بحماس طفولى:"أيوه."
ضحك بخفه عليها وراح نحية مكان النَشان...
سليمان للراجل إللى واقف فى المكان وهو بيديله فلوس:"هلعب دورين."
؟؟:"تمام."
مسك البندقيه عشان يصوب صح على المكان المحدد عشان يكسب الدبدوب ، لكن فشل فى المرتين دفع فلوس تانيه وجرب يصوب كذا مره بس معرفش ...
مروه بتشجيع طفولى:"يلا يابابا ، إنت قدها."
وبدأت تشجعه بشكل طفولى وتسقف بإيديها الصغيره وهى واقفه جنبه وبتبصله ... عيونه جات فى عيونها إللى كلها حماس وبراءه إبتسملها بكل حب ودفع لدور زياده ومسك البندقيه تانى وهى كانت متابعاه بعيونها وساكته ومستنيه تيجى على الهدف .. ضغط على الزناد وبالفعل أصابت الهدف
مروه بفرحه:"هييييييييه."
ساب البندقه وشالها بفرحه وحضنها جامد وبعدها قعدها على أكتافه ، أخد الدبدوب وإداهولها وهى قاعده على أكتافه ...
مروه بفرحه وهى بتحضن الدبدوب بإيد وحاطه إيدها التانيه على راسه عشان تثبت نفسها:"أنا بحبك أوى يا بابا."
سليمان :"وأنا بموت فيكى ياروح بابا."
..............................................
حازم كان متابعها بعيونه ولاحظ الحزن الشديد إللى موجود فى ملامحها لما عيونها جات على مكان النشان ده غير الدمعه إللى نزلت ، لما فاقت من ذكرياتها جات تتحرك عيونها جات فى عيونه إللى بتبصلها بإستفسار...
حازم وهو بيمسح دمعتها:"فى إيه مروه؟"
مروه:"مافيش بس إفتكرت حاجه مش أكتر ، يلا نمشى."
مشيت وسابته وهو فضل واقف فى مكانه وعيونه جات على مكان النشان وفهم إنها إفتكرت حاجه تخص أهلها زى ماهو كان بيفتكر طول الوقت مامته لما كانت بتخرجه ... كانت ماشيه حزينه لما إفتكرت باباها ومعتقده إن حازم ماشى وراها بس وقفه صوتها...
حازم بصوت مسموع:"مروه."
وقفت فى مكانها لما سمعت صوته ولاحظت إنها لوحدها وهو مش موجود فضلت تدور عليه بعيونها لحد ما لقته بيشاورلها من بعيد ، راحتله ووقفت قدامه...
مروه بإستفسار:"مامشتش ليه؟"
حازم وهو بيديلها موبايله والمفاتيح بتاعته:"إمسكى."
أخدت منه حاجته وهى مستغربه....حازم راح لمكان النشان ودفع فلوس ومسك البندقيه...
مروه بإستغراب وهى بتقف جنبه:"هو إنت هتلعب؟!!"
حازم وهو بيبصلها:"إنتى شايفه إيه؟"
سكتت وبدأت تتابعه بعيونها ... ضرب الزناد بس مصابش ، إتنهد بضيق وبدأ يضرب تانى ، برده مصابش.
مروه:"يلا يا حازم نمشى ، الموضوع مالهوش لازمه."
حازم بإصرار:"لا ليه لازمه."
بدأ يصوب تانى وبرده مافيش فايده ، فضل يدفع ويصوب وبرده مافيش اى فايده ... كانت شايفه إصراره ومش عارفه تعمل إيه لحد ماقررت إنها تشجعه ...
مروه بتشجيع:"يلا يا حازم ، إنت تقدر."
بصلها بإستغراب...
مروه:"بتبصلى كده ليه؟ ماتركز فى إللى بتعمله."
أخد نفس عميق وجرب يصوب برده مجتش...
مروه بحماس:"مش مهم ، هتقدر تعملها المره الجايه أنا واثقه من كده."
حازم ضحك على تشجيعها وجرب تانى وتالت وعاشر ، والناس كلها بدأت تتلم عليهم وبيتفرجوا عليه وهو بيعلب...
مروه بتشجيع وحماس أعلى:"كمل يلا."
حازم شمر أكمامه من الحماس وبدأ يدعك إيديه ومسك البندقيه تانى أخد نفس عميق وركز بشده على الهدف وضغط على الزناد وبالفعل صاب الهدف....وهنا هو رفع مروه وأخدها فى حضنه وهى ردتله الحضن بشكل تلقائى بس فجأه إستوعبوا إللى هما عملوه وبعدها نزلها وبعدوا عن بعض بإحراج شديد ده غير إنهم موجودين فى مكان عام ... صاحب المكان إتكلم...
؟؟ لحازم:"حضرتك هتاخد أنهى هديه؟"
حازم لمروه:"هتاخدى إيه؟"
مروه بإستغراب:"أنا؟"
حازم:"أومال أنا؟ أنا كنت بلعب عشانك إنتى مش عشانى."
إبتسملها بحب وهى بصتله بلمعه جميله فى عيونها...
حازم:"يلا إختارى."
بدأت تدور بعيونها على أى حاجه هتعجبها لحد ماشافت دبدوب صغير...
مروه وهى بتشاور على الدبدوب:"أنا هاخد ده."
وبالفعل أخدت الدبدوب...
مروه وهى بتحضن الدبدوب:"حازم."
حازم بإبتسامه وهو بيبصلها:"نعم؟"
مروه:"أنا فرحت جدا النهارده ، شكرا بجد."
حازم وهو بيبص فى عيونها:"فرحتك دى أهم حاجه عندى."
حست بخجل شديد وهو إستوعب إللى هو قاله وبص فى الساعه عشان يتهرب...
حازم بحمحمه:"إحنا لازم نمشى عشان الوقت إتأخر ده غير إننا ورانا حفله بكره لازم نصحى بدرى عشان نجهز نفسنا."
مروه:"ماشى."
بمرور الوقت .. وصلوا الفيلا ولسه هتطلع أوضتها ...
حازم:"مروه."
مروه وهى بتبصله:"نعم؟"
حازم:"إستنى ، دقيقه وراجعلك."
دخل المكتب بتاعه وبعدها بشويه خرج وهو ماسك فستان جميل جدا...
حازم وهو بيديلها الفستان:"أتمنى إنك تلبسى الفستان ده بكره فى الحفله."
مروه بإبتسامه وهى بتاخد الفستان منه:"حاضر."
حازم:"يلا إطلعى نامى ، وأنا هشتغل شويه وبعدها هنام ، تصبحى على خير."
مروه بنظره كلها حب:"وإنت من أهله."
طلعت لأوضتها وحطت الفستان جنبها على السرير وحضنت الدبدوب بفرحه كبيره....كان قاعد فى مكتبه وبيفكر فى تفاصيل اليوم كله ، إبتسم بهيام لما إفتكر شكلها لما أخدت الدبدوب ، ضحك لما إفتكر إنه حضنها بشده قدام الناس ، إتمنى من كل قلبه إن الذكريات دى تبقى دايمه بينهم ...
........................................
فى اليوم التالى:
كان واقف ماشى رايح جاى وبيبص فى الساعه ومستنيها تنزل من أوضتها لحد ماسمع صوت خطواتها وهى بتنزل من على السلالم رفع عيونه لقاها ملكة جمال قدامه بفستانها الأسود الرقيق وشعرها المفرود وجمالها الطبيعى ، وقفت قدامه وإبتسمتله إبتسامه رقيقه خطفت قلبه ونسى إن وراهم حفله وهما متأخرين...
مروه:"حازم."
كان سرحان فى عيونها إللى بتخلى قلبه يدق بشده..
مروه:"حازم."
خازم بإستيعاب:"هااه؟"
مروه:"يلا عشان إتأخرنا."
حازم:"اه صح ، يلا بينا."
خرجوا من الفيلا وبعدها إتحركوا .. بمرور الوقت ... وصلوا لمكان راقى وضخم مليان بكل الأشخاص من المستويات الراقيه ... نزل من العربيه وراح فتحلها الباب ومسك إيديها بكل رقه ودخلوا المكان ... كانت بتبص حواليها للمكان إللى هما فيه ، كان فيه ناس كتير من مختلف الأشكال والجنسيات وفى نفس الوقت بتحاول تتحكم فى خوفها من الأماكن المزدحمه ، وحازم كان بيسلم على كل إللى بيباركوله على الجواز بس مازال ماسك إيديها بإيده التانيه عشان يطمنها وتفضل معاه وده لإنه لاحظ خوفها ، ده غير إن فى مصورين كتير بيصوروه هو ومروه فده قالقها ومخوفها أكتر...
أيمن وهو بيقرب منه:"إتأخرت كده ليه يابنى؟"
حازم:"الطريق كان زحمه شويه."
أيمن:"ماشى * بص لمروه* منورانا يا مروه."
مروه:"ده نورك."
أيمن:"يلا بقا ياجماعه عشان جورج متضايق ومنتظر على نار بصراحه."
كانوا لسه هيتحركوا وقفهم صوت أنثوى...
؟؟:"حازم."
مروه وأيمن بصوا لمصدر الصوت لكن حازم فضل واقف فى مكانه ومديلها ضهره ، كانت بنت فى بداية الثلاثينات لابسه هدوم مش مداريه غير حاجات بسيطه ، بس جمالها كان رائع جدا ، لكن التكبر والغرور إللى واضحين عليها مخلينها عامله زى العقربه
... كانت بتمشى نحيتهم بكل ثقه ، وعيونها على حازم وبس...أيمن بإبتسامه وهو بيسلم عليها:"إزيك يا كارما؟"
كارما بإبتسامة ثقه:"من الواضح إنى أحسن منك بكتير."
أيمن بإبتسامه:"ويزيدنى الشرف إن حالك يبقى أحسن منى."
مروه قلبها كان بيدق من الخوف وفى نفس الوقت متضايقه من وجودها ومش عارفه تعمل إيه....كارما قربت من حازم إللى واقف مش بيبصلها وماسك فى إيد مروه...
كارما وهى بتبوسه من خده:"وحشتنى أوى."
، مروه حست إنها عايزه تشدها من شعرها ، وفى نفس الوقت قلبها مكسور لإنها لمسته وبتبوسه كده عادى...حازم بصلها بكل شر....
كارما بدلع وهى بتحاوط إيديها الإتنين بأكتافه وبتبص فى عيونه:" كده يا حازم تتجوز من غير ما أعرف ، مانا كنت موجوده."
مروه حست إنها عايزه تعيط من إللى بيحصل ومش قادره تستحمل أى حاجه حاولت تشيل إيدها من إيد حازم عشان تمشى وتبعد... حازم حس إن مروه بتحاول تشيل إيدها من إيده بس هو مسك إيدها جامد ومسمحلهاش تبعد...
حازم بشر وهو بيبص فى عيونها:"لو خايفه على إيدك يبقى تشيليها أحسنلك."
كارما شالت إيديها من على أكتافه....
كارما بدلع:"فى إيه يا حزومتى أنا بس برحب بيك."
حازم بجمود:"إيه إللى جابك؟"
كارما:"الحب إللى جابنى."
حازم قرب مروه منه ولف إيده حوالين وسطها بتملك...
حازم بإبتسامه وهو بيبص لمروه بهيام:"أحب أعرفك ، مروه سليمان مراتى وحبيبتى *وبص لكارما بشر* وأول واحده فى حياتى."
كارما بسخريه وهى بتبص لمروه:"أهلا."
مروه كانت حاسه بإرتباك شديد وحازم ماسكها جامد من وسطها ، ده غير كارما إللى وجودها حارق دمها ، بس مش عارفه تعمل إيه ، نفسها تعمل فيها حاجات كتير بس مش عارفه إزاى...
حازم:"معلش مضطرين نمشى عشان ورانا حاجه مهمه أوى."
مسك مروه وراح نحية جورج إللى واقف مع مستثمرين تانيين...كارما راحت لأيمن إللى واقف بيبص لحازم ومروه بغموض ...
كارما:"طبعا شوفت إللى حصل."
أيمن:"عادى."
كارما بضيق:"هو إنت مكلمنى وجايبنى هنا مخصوص عشان تقولى عادى؟"
أيمن بضيق وهو بيبصلها:"كارما ، إفتكرى إنى جايبك عشان حاجه واحده بس ، إياكى تسوئى فيها ، إنتى ليكى مهمه محدده تخلصيها ومشوفش وشك تانى."
كارما بتأفف:"طيب."
أيمن:"أنا هروح أشوف شغلى وإنتى ركزى فى إللى قولتلك عليه وماتأفوريش ، إمسكى نفسك."
سابها ومشى من غير مايستنى رد منها ، راح وقف جنب حازم إللى بيتكلم مع جورج وبيعرفه على أغلب الضيوف لدرجة إن حازم ساب إيد مروه ومشى مع جورج هو وأيمن ... مروه كانت واقفه وخايفه ومش عارفه تعمل إيه لوحدها بس إتفاجأت بكارما إللى جات وقفت قدامها...
كارما:"حازم زوقه وحش اوى."
مروه مكانتش عارفه ترد تقولها إيه وخاصة إنها بتهينها بالشكل ده وحاسه إنها هتعيط ...
كارما بسخريه وهى رافعه حاجبها:"مابترديش ليه؟ ولا القطه أكلت لسانك؟"
مروه:"هو فعلا زوقه وحش أوى عشان عرف واحده زيك وماقدرش يكمل معاها."
مروه مكانت عارفه هى جابت الشجاعه دى منين من إنها ترد عليها الرد ده بس فى نفس الوقت حست بشوية ثقه .... كارما إتضايقت من الرد ده وكان هاين عليها تعمل أكتر من كده بس إفتكرت تحذير أيمن ليها...
مروه:"عن إذنك هروح لجوزى."
راحت وقفت جنب حازم إللى بيضحك مع جورج وأيمن وباقى المستثمرين ..
جورج:"هههههههههههه ، كانت حقا صفقة رائعه يافتى ، لم أرى مثلك يا حازم من قبل ، أنت شخص نشيط وذو عقل بارع وذكى."
حازم بإبتسامه:"شكرا جورج على ذلك الثناء الرائع."
جورج:"هيا حازم لتُلقى خطابك للجميع."
حازم لمروه:"خليكى قريبه منى."
مروه:"حاضر."
إبتسملها وبعدها راح وقف على المنصه مع جورج إللى بدأ بكلامه.....
جورج:"أهلا ومرحبا بكم جميعا ، أنتم تعلمون سبب إقامتى لهذا الحفل ، ألا وهو من أجل الإعتذار للشاب الطموح الذى يشاركنى بأغلب أعمالى ، لقد حدث بيننا سوء تفاهم وقام بلكمى يومها فى الحفل الخيرى الذى كنت أقيمه فى أستراليا وكنت أنا السبب بالطبع ، وبالطبع قامت الصحافه بالكتابه عن هذا ، وعندما إكتشفت أننى أخطأت فى حقه وحق زوجته أردت إقامة هذا الحفل كإعتذار وعربون محبة منى."
بدأ الكل يسقف والصحفيين بيصوروا جورج وحازم ... وبعدها حازم وقف عند المنصه وبدأ يتكلم ...
حازم:" قبل كل شئ ، أحب أن أشكر جورج على تحضيره لهذا الحفل الرائع ، وأحب أيضا أن أشكركم جميعا على الحضور........"
كانت واقفه متابعه حازم وهو بيتكلم مع الحضور ، ومستغربه إنه إزاى مشهور بالشكل ده فى مجاله بس فى نفس الوقت فخوره بيه وهو بيتكلم عن أعماله إللى بيتسأل فيها وده إللى فهمته من بعض الكلمات إللى هو قالها ... قطع تفكيرها صوته...
أيمن وهو بيبص لحازم:"حازم إنسان شاطر وجدع وشهم ، عافر فى حياته عشان يوصل للى هو فيه ده."
مروه بصت لأيمن وإبتسمتله ورجعت بصت لحازم تانى...أيمن فى الوقت ده كان بيبص حواليه كإنه كان بيدور على حد وفجأه عيونه جات على حد واقف بعيد ومش واضحه ملامحه ومركز مع مروه أوى..
أيمن لمروه:"هتشربى حاجه؟"
مروه بإبتسامه:"لا شكرا."
أيمن:" تمام أنا هروح أجيب لنفسى حاجه أشربها ، بعد إذنك."
راح للمكان إللى الشخص كان موجود فيه بس ملقاهوش فضل يدور عليه بعيونه بس ملقاش حد....
كارما بإستفسار وهى بتقرب منه:"لقيته ولا لسه؟"
أيمن بضيق مكتوم:"مش عارف بس أكيد هو هنا ، أنا مش هيهدالى بال إلا لما أعرف مين ده ، تعالى نرجع زى ماكنا."
كارما:"أوك."
حازم بإبتسامه:"والآن ، احب أن أقدم لكم زوجتى العزيزه مروه سليمان."
بص لمروه والناس كلهم بصولها فهى فهمت إنه بيناديلها ، طلعت على المسرح بتوتر وإرتباك وخوف شديدين وقربت نحيته ...حازم مسك إيدها وسحبها نحيته والكل يدأ يصور وهى كانت بتحاول تمسك نفسها لإنها حاسه إنها هتقع بسبب خوفها الشديد ..
مروه بهمس لحازم:"أنا خايفه أوى."
حازم بإستفسار وهو بيبصلها:"خايفه من إيه؟"
مروه بإرتعاش:"خايفه من التجمعات والزحمه دى وإن العيون تبقى كلها عليا."
حازم:"حاضر إهدى."
مسكها من وسطها عشان يثبتها وماتقعش وإستأذن من الكل ونزلوا من على المسرح و أخدها وراحوا على جنب عشان تهدى...
فى جهة أخرى من القاعه إللى معمول فيها الحفله كان واقف بعيد وملامحه مش واضحه بس عيونه على حازم ومروه إللى واقفين على جنب وبيتكلموا وبيبتسم بسخريه ...
؟؟:"قريب أوى ، ههد عش عصافير الحب ده".
ضحك بسخريه وبعدها عيونه جات فى عيون أيمن إللى بيبصله من بعيد وبيقرب نحيته...
؟؟:"فضولك بيقرب نهايتك أكتر يا أيمن."
إتحرك وبعدها خرج من القاعه وإختفى...أيمن بدأ يدور عليه بعيونه بس إختفى ، لكنه متأكد إن إللى كان واقف هنا يبقى الشخص إللى هو بيكلمه دايما.....
حازم بإستفسار:"بقيتى أحسن؟"
مروه وهى بتاخد نفس عميق:"أيوه خلاص."
حازم:"تمام ، ماتضغطيش على نفسك ، أنا عارف إنه موضوع تقيل وجديد بالنسبالك ، بس معلش إستحملى شويه خلاص هانت."
عيونها جات فى عيونه لقته بيبصلها بحزن ، كانت لسه هتتكلم..
جورج وهو بيقرب منهم:"لماذا تقفون هكذا ، هيا تعالوا إلى منتصف القاعه لأجل الرقص."
حازم بضيق وهو بيبصله:"رقص ماذا؟"
جورج:"سترقص أنت وزوجتك."
حازم:"جورج هذا يكفى ، لن نرقص."
جورج:"هيا يا فتى ، لا تقف هكذا."
حازم بعصبيه:"قلت لك لا."
مروه وهى بتمسكه من دراعه وبتهديه:"حازم."
عيونه جات فى عيونها وأخد نفس عميق...
جورج بإبتسامه:"حسنا إهدأ سأُلغى فقرة الرقص إذاً."
حازم ضحك ضحكه خفيفه...
بمرور الوقت... مروه كانت واقفه جنب حازم وهو بيتكلم مع جورج وأيمن وبعض المستثمرين فى الشغل ، وفجأه حد من العُمال فى المكان همس لحازم بحاجه ومشى ..
حازم لمروه:"خليكى هنا شويه وراجعلك."
هزت راسها بالموافقه وحازم راح للمكان إللى رايحله...
أيمن:"أتمنى يكون حازم بيعاملك كويس."
مروه بإبتسامه وهى بتبصله:"بيعاملنى كويس جدا."
أيمن:"تمام."
مروه:"أنا كنت عايزه أشرب مياه أروح أشرب منين؟"
أيمن بدأ يوصفلها المكان إللى هتروحه ، وبالفعل إتحركت بس فجأه حست إنها تاهت بين الأوض جربت تدخل أوضه بعيد شويه بس إتفاجأت من إللى هى شايفاه كارما بتقرب من حازم وبتبوسه من شفايفه ، وحازم ساكت مابيتكلمش بس لما عيونه جات فى عيون مروه إللى بتبصله بصدمه بِعد بسرعه عن كارما...
حازم:"مروه أ....."
سكت لما لقاها مشيت...
كارما:"حازم أ......."
قطع كلامها صفعه قويه من حازم...
حازم:"لولا إننا فى مكان عام أنا كنت عرفتك مقامك كويس."
خرج بسرعه وراح ورا مروه إللى خرجت من القاعه...
حازم بصوت مسموع:"مروه إستنى."
فضلت ماشيه مش بترد عليه وفى نفس الوقت بتبكى فى صمت ومقهوره من إللى شافته فضلت ماشيه لحد مابعدت عن القاعه بمسافه بس إتفاجأت بيه وهو بيمسكها من دراعها...
حازم بعصبيه:"مش بقولك إستنى؟"
مروه بدموع:" أرجوك إبعد عنى ، كفايه لحد كده أنا مش هقدر أستحمل خلاص."
حازم:" إنتى بتقولى إيه؟"
مروه بقهره:"روحلها ، إرجعلها ، أنا آسفه إنى إتدخلت فى حياتك ، أنا هبعد ومش هظهر تانى ، خلاص كفايه كده."
حازم بذهول:"إنتى إزاى بارده كده؟!! إزاى تقوليلى الكلام ده؟!! أنا جوزك!! قولى أى حاجه تانيه غير الكلام ده."
وهنا مروه إنفجرت فيه....
مروه بعصبيه مع دموع:"عايزنى أقولك إيه؟!! عايزنى أقولك إيه لما أشوف الإنسان الوحيد إللى حبيته لمدة 9 سنين بيبوس واحده لا ومش مجرد واحده ، دى خطيبته دى القديمه إللى بدلنى بيها ، عايزنى أقولك إيه لما أكتشف إنك قدرت تتخطانى وتعرف بعدى واحده ، عايزنى أقولك إيه لما........"
قطع كلامها قُبلته ليها ، كانت بتحاول تبعد عنه بس معرفتش لإنه ماسكها بقوه ومكتفها ومش مخليها تتحرك كإنه ماصدق إن خلاص كل الحواجز إللى بينهم إنهارت وده لإنها إعترفتله بحبها فضلوا على الحاله دى لحد ماسكنت فى حضنه ... بعد فتره بسيطه ...بِعد عنها وبص فى عيونها بهيام...
حازم وهو بيمسك وشها بين إيديه:"أنا بحبك يامروه ، وعمرى ماحبيت حد بعدك ، ولا هحب حد بعدك أبدا."
مروه بدموع:"كداب."
حازم:"لا أنا مش كداب ، وبغض النظر عن إنك بهدلتينى وجرتينى وراكى الجامعه كلها ، بس كل ده بالنسبالى مش مهم ، المهم إنك معايا ومراتى ، موافقه تبقى مراتى بجد؟"
هزت راسها بالموافقه بخجل شديد وفى نفس الوقت عايزه تقوله على كل إللى
مروه يإستغراب:"واخدنى على فين؟"
حازم:"مش عايز كلام."
مروه:"أ......."
إتفاجأت بيه لما شالها على كتفه وراح بيها نحية العربيه فتح الباب ونزلها وخلاها تقعد فى العربيه غصب عنها وراح ركب جنبها وإتحرك ...
مروه:"إحنا رايحين فين؟"
حازم:"شششششششش."
كان مركز فى السواقه وبيسوق بسرعه ، قرر إنه يعمل مكالمه...
حازم:"أيوه يا أيمن ، خلى جورج ينهى الحفله أصحاب الشأن خلاص رايحين لعِش الزوجيه بتاعهم."
قفل المكالمه من غير مايستنى رد منه ، وكمل تركيز فى السواقه...
مروه برهبه من كلامه:"حازم أنا....."
حازم:"ششششش."
بعد مرور فترة بسيطه نزل من العربيه وراح نزلها وسحبها من إيديها وراه ودخل الفيلا....
مروه بدموع مع رجاء:"حازم."
طلع على سلالم الفيلا وراح نحية أوضته وفتح الباب وأول أما قفله شدها نحيته بقوه وبدأ يبوسها بكل شغف وهى بتحاول تبعد عنه ودموعها بتنزل بغزاره... بعد مرور فترة بسيطه... راح بيها نحية السرير وحطها عليه بهدوء ولسه هيقرب منها تانى...
مروه برهبه ودموع وهى بتبعد عنه:"عشان خاطرى ، مش دلوقتى ، بلاش دلوقتى ، بلاش دلوقتى ياحازم ، ماينفعش ، بلاش دلوقتى عشان خاطرى."
إستغرب رفضها الشديد ، فى البدايه فكرها بتتدلع عليه لكن إنها تبكى وتخاف بالشكل ده أكدله إنها رافضه الموضوع ده... قامت من على السرير وراحت لركن بعيد فى الأوضه وحضنت نفسها وبدأت تبكى بهيستيريا.. حازم راح نحيتها ...
مروه ببكاء هستيرى:"عشان خاطرى إبعد ، أرجوك إبعد ، ماينفعش ، أنا مش ب......."
حازم وهو بينزل لنفس مستواها:"شششششش ، إهدى يامروه خلاص إهدى."
أخدها فى حضنه جامد وبدأ يطبطب عليها ، وهى إنفجرت من البكاء لإن نفسها صعبت عليها ، لإنها مش قادره تعيش حياتها بعد كل إللى حصل ، مش قادره تفرح ، مش قادره تحكيله حاجه ، مش قادره تعمل أى حاجه...فضلوا على الشكل ده لحد ماهى هديت..
حازم وهو بيلعب فى شعرها ومازال حاضنها:"ممكن طيب أطلب منك طلب؟"
مروه بصوت متحشرج:"قول."
حازم:"ممكن تنامى فى حضنى بعد كده."
خرجت من حضنه وبصتله بعيونها إللى كلها دموع...
حازم بتوضيح:"صدقينى مش هعمل حاجه ، أنا بس عايزك تنامى فى حضنى بعد كده."
فضلت ساكته شويه ومش عارفه ترد تقول إيه...
حازم وهو بيبص فى عيونها:"مروه ، إنتى مراتى."
فضلت بصاله وساكته...
حازم:"قولتى إيه؟"
هزت راسها بالموافقه بخجل شديد ، هو إبتسم وباس راسها ومسكها من إيديها وراح للسرير وأخدها فى حضنه....
حازم:"إنتى ماتتخيليش أنا كنت بتمنى اللحظه دى قد إيه ، وجودك فى حضنى ده أكتر حاجه كان نفسى فيها من سنين ، ماتبعديش عنى يامروه ، ماتبعديش تانى ، أنا هنسى كل إللى فات ، وهنفتح أنا وإنتى صفحه جديده مع بعض."
باسها من راسها وضمها بشده لحضنه كإنه خايف إنها تهرب منه ... مروه كانت بتبكى بصمت وهى فى حضنه ، نفسها تحكيله كل حاجه بس مش قادره ، نفسها تعيش معاه حياتها بس مش عارفه تعيشها إزاى ، فضلت تفكر لفتره طويله وما أخدتش بالها إن حازم نام لحد ماهى راحت فى النوم....
فى صباح اليوم التالى:
صحى من النوم لقاها نايمه بهدوء فى حضنه ، إبتسم بهيام ومش مصدق إنها فى حضنه خلاص.. شم ريحتها إللى هو مجنون بيها وبعدها قام بهدوء من جنبها عشان ماتصحاش وراح ياخد شاور ويجهز عشان يروح الشركه.... بمرور الوقت... كان واقف قدام التسريحه وبيعدل لياقة القميص وبيجهز نفسه عشان يمشى وفى نفس الوقت بيبص عليها كل شويه وهى نايمه ، أخد ورقه وبدأ يكتبلها رساله... "صباح الخير على أجمل عيون شوفتها فى حياتى ، زوجتى العزيزه أجمل وأغلى ما أملك فى الدنيا دى كلها ، أنا ماحبتش أصحيكى ولا أزعجك وده لإنك أجازه النهارده إنتى محتاجه ترتاحى شويه ، وأنا لما أرجع هحكيلك إيه إللى حصل إمبارح بالظبط لإنى مش حابب الموضوع يعدى كده من غير ما أفهمك إللى حصل لازم أوضحلك كل حاجه ، وهحكيلك على يومى فى الشركه كمان ، أنا بحبك أوى يامروه" حط الورقه جنبها على الكومودينو وباسها من راسها بكل رقه وخرج من الأوضه... بمرور الوقت... كان قاعد فى مكتبه فى الشركه ومركز فى الملفات إللى قدامه قطع تركيزه صوت خبط على الباب...
حازم بصوت مسموع:"إدخل."
دخل عامل من عمال الشركه وقدمله ظرف أبيض...
حازم بإستفسار وهو بيبص للظرف:"إيه ده؟"
؟؟:"حد سابه لحضرتك فى الإستقبال يا حازم بيه."
حازم:"طيب ، إتفضل إنت."
العامل خرج وحازم بص للظرف لقى مكتوب عليه إسم "يوسف" فتح الظرف لقى فيه CD حطه فى اللاب ولقى إن لسه قدامه 20 ثانيه على مايشتغل فى الوقت ده تليفونه رن...
حازم بإستفسار وهو بيرد:" وصلت لإيه؟"
؟؟ بإرتباك:"أنا مش عارف أقول إيه لحضرتك بس....."
حازم:"بس إيه؟"
؟؟:"مروه سليمان عبد العزيز إتفصلت من الجامعه وده لإنها نامت مع زميل ليها."
حازم إتصدم لما سمع الكلام...
حازم بعصبيه:"إنت بتخرف بتقول إيه؟"
؟؟:"والله يابيه ده إللى سمعته."
حازم:"إنت كد........"
قطع كلامه الصوت إللى إشتغل على اللاب وإللى كان عباره عن صوت صرخات عاليه وزعيق ، بص لشاشة اللاب وشاف مروه لابسه قميص رجالى طوله لحد ركبتها وواحده ماسكاها من شعرها وبتجرها بيه ، ومروه بتصرخ بصوت عالى....
؟؟:"أنا يا زبالة الزباله تعملى فيا كده! تعملى دور البريئه والشريفه علينا ، وقال إيه بتطلعى الأولى كل سنه ، مانتى أكيد مقضياها مع كل دكتور عشان تنجحى يا زباله يا رخيصه."
شاف شخص مدى ضهره العريان للكاميرا وبيتكلم....
؟؟:"أنا آسف ياحبيبتى مكنش قصدى أخونك معاها."
؟؟:"إنت تخرص خالص ، لا وعمال تقولى بحبك وهتجوزك وإنت أصلا خاربها مع أم خيشه من ورايا ، ماهو فعلا إنت آخرك أشكال زى دى."
دعاء:"إبعدى إيدك عنها يازباله يا حقيره."
؟؟:"كل واحده بتطلع لصاحبتها ، مش قولتى إللى يمسك يمسها ، إشربى بقا، أشكال تِعِر."
الفيديو وقف لحد كده وحازم واقف مصدوم من إللى شايفه ، بدأ يعيد ويزيد فى الفيديو وبرده الفيديو بيخلص لحد اللقطه دى ، مسك اللاب ورماه على الأرض بكل غضب وعصبيه وخيبة أمل....
حازم بغضب شديد وخيبة أمل:"مروه!!!!!!!!!!!"
